Ik werkte op een afdeling waar zes mannen woonden met een verstandelijke beperking. Een kleine groep om het hanteerbaar te houden in verband met hun extreme uitingen van agressie.
Eén van de mannen kan ik me nog zo goed herinneren. Ik noem hem in dit verhaal Piet. Piet was een man van in de dertig die snachts onder een spanlaken sliep om zo de rust te krijgen die hij nodig had. Overdag had hij zijn eigen plek in de huiskamer, die hij deelde met twee andere mannen. Hij had vaak een zachte muts op, zodat de kopstoten tegen een ijzeren paal zachter aankwamen. Een pijnlijke prikkel die hij zichzelf gaf als hij onrustig was. Geregeld vroeg hij zelf om een fixatie van zijn polsen aan de armleuning van de stoel.Waarschijnlijk vroeg hij hier om, omdat hij zelf voelde dat hij gespannen was en dat er dan dingen gebeurden die hij niet meer in de hand had. Hij volgde zijn intuïtie…
Geregeld kregen we nieuw personeel. En iedere keer laaide de discussie op dat Piet zo´n ‘saai’ leventje had en dat we hem meer moesten bieden dan wat hij nu kreeg aangeboden. En iedere keer kwam het team in de verleiding om steeds weer opnieuw dingen uit te proberen. En…steeds weer opnieuw deden we met Piet een stap terug. Hij kon die nieuwe dingen niet aan. Hij zat eigenlijk helemaal niet te wachten op die nieuwe dingen die wij hem wilden aanbieden. Hij had geen weet van de wereld om zich heen. Waarom hem dan toch in die – voor hem onveilige – wereld willen brengen? De wereld die hij niet snapte en waar hij onrustig van werd? Zo onrustig zelfs, dat hij soms in de isoleercel terecht kwam en weken van slag was…
Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat we niet onze eigen maatstaven moeten hanteren van nieuwe dingen willen ontdekken of te zeggen dat een wereldje van een ander saai is. Als dat wereldje veilig is voor iemand, die weinig prikkels aan kan, is dat soms genoeg en moeten we dat zo laten! Wil niet zeggen dat je als hulpverleners in moet dutten en dus nooit iets uit moet proberen. Juist die balans zoeken en erover in gesprek gaan met elkaar is het leuke in de wereld van werken in de verstandelijk gehandicapten zorg.
