Ik zit in een vergadering op de school waar onze twee kinderen studeren.
Iemand komt binnenlopen en vraagt of ik als EHBO’er even mee wil kijken bij een vrouw van middelbare leeftijd die onwel is geworden. Ik loop mee en zie de vrouw met behulp van twee mensen op een stoel zitten. Onduidelijke gebrabbel, één kant van het lichaam verslapt, andere arm maakt wat ongecontroleerde bewegingen. Mevrouw geeft aan pijn bij het oog en in het hoofd te hebben. Dat verstaan we nog net en daarna is haar spraak onverstaanbaar. Ze kijkt angstig en af en toe draaien haar ogen starend (dwangstand) naar boven. Haar mond hangt een beetje…
In één oogopslag is het me duidelijk: Tia? hersenbloeding/ herseninfarct? 112 bellen.
De school is op nog geen 5 minuten van het ziekenhuis, de ambulance was er snel.
Iedereen weet dat bij hersenproblemen iedere minuut telt. Hoe eerder professionele hulp, des te minder – waarschijnlijk – blijvende gevolgen.
Voor mevrouw ziet het er goed uit. Ze is aan het revalideren en gaat zienderogen snel vooruit!
Eenmaal thuis bedacht ik me hoe mooi het zou zijn als eigenlijk iedereen EHBO zou hebben. Wat zou het fijn zijn als we geen minuten verloren laten gaan doordat je weet wat je moet doen als iemand iets mankeert. EHBO lessen op school zou ook een goede optie zijn.
Ik realiseerde me ook dat mijn werk als lotus-slachtoffer van groot belang is. BHV-ers en EHBO’ers laten oefenen in een realistisch nagespeelde situatie met lotus-slachtoffers. Cursisten hoeven geen diagnose te stellen. Maar ze moeten wel weten wat ze moeten doen en wanneer ze hulp in moeten schakelen. Ik speel als lotus-slachtoffer ook herseninfarcten na. Wat ik zag bij deze vrouw, was voor mij ook een leerschool om “mijn spel” eens in het echt mee te maken.
Ik heb de rector van de school aangeboden om bij de eerstvolgende BHV training binnen de school mij te mogen inzetten als Lotus-slachtoffer. Hulpverleners kunnen niet genoeg oefenen! Daar wil ik graag mijn steentje aan bijdragen.
