Ik werk ondertussen alweer een jaar als afgestudeerd verpleegkundige binnen een ambulant team van de psychiatrie. Geen dag is hier hetzelfde en dat wordt nu maar weer eens bewezen: de politie vraagt via een telefoontje een intakegesprek aan met een van mijn eigen cliënten. Ik weet echter van niks, dus ik schrik.
Gelukkig vertelt de agente die ik aan de lijn heb meteen kort waar het over gaat: mijn cliënte heeft zich geprostitueerd in ruil voor drugs. De politie maakt zich hier zorgen om en wil daarom graag een gesprek plannen met mijn cliënte en mijzelf. Dit is geen aangifte, maar een intakegesprek om te kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Een spannend gesprek
Mijn cliënte en ik zien elkaar meerdere keren per week. Ze vindt een gesprek met de politie spannend, omdat ze bang is dat de daders erachter komen en dit haar nog meer in de problemen zou brengen. We hebben het er veel over, waarna ze er toch voor open staat om het gesprek aan te gaan. Op een voorwaarde: dat ik aansluit als steunpilaar. Dat doe ik natuurlijk graag voor haar.
Na mailcontact en meerdere telefoontjes met de politie is het zo ver: mijn cliënte, de betrokken politieagente en ik gaan het gesprek in, bij mevrouw thuis. Ik merk dat ik bijna net zo zenuwachtig ben als de cliënte zelf. De politie vraagt of het gesprek kan worden opgenomen, mijn cliënte gaat hiermee akkoord. Dan begint ze te vertellen. Ik merk aan haar dat ze het spannend vindt en soms lijkt een schaamtegevoel de overhand te nemen. Dit zijn de momenten dat ik mooi kan inhaken voor mijn cliënte. Zo krijgt zij even de ademruimte en de pauze die ze zichtbaar nodig lijkt te hebben. Op deze manier verloopt het gesprek zo soepel mogelijk.
De samenwerking tussen politie en psychiatrie
De politieagente stelt veel vragen, wat nodig is ter verduidelijking voor het onderzoek, maar ik merk dat mijn cliënte overvraagd lijkt te worden. Dit zijn dan ook de momenten dat ik het gesprek bewust af probeer te remmen voor haar. In plaats van de vijf vragen die de politieagente tegelijkertijd stelt, zorg ik ervoor dat er vijf kleine, duidelijke vragen stapsgewijs beantwoord kunnen worden. De politieagente heeft natuurlijk haar eigen expertise en werkwijze, maar weinig kennis van de psychische gemoedstoestand van mevrouw. Gelukkig kan ik dit mooi aanvullen. Het is prettig om onze expertises aan elkaar te kunnen koppelen door gezamenlijk dit gesprek aan te gaan.
Wanneer het gesprek is afgelopen, loop ik samen met de politieagente naar beneden. We evalueren kort samen. Fijn, want van evalueren kan je leren! De agente geeft ook aan dat ze het prettig vond dat ik af en toe kon inspringen om het gesprek af te remmen of te verduidelijken voor mijn cliënt.
Wat ik dus van deze situatie heb geleerd? De oude klassieker: communicatie is key. Zo kom je namelijk tot het beste resultaat. De samenwerking tussen politie en de psychiatrie verliep in mijn situatie goed en kan als voorbeeld dienen voor samenwerkingsverbanden tussen andere partijen die qua werkwijze en doelstelling van elkaar verschillen. Verbind de expertises met elkaar en zorg samen voor de beste zorg!
