De afgelopen maanden heeft flexwerker Irene op veel afdelingen verschuivingen gezien. Het team raakt daardoor uit balans en waardevolle kennis gaat verloren. Aan de andere kant neemt de werkdruk juist toe. Toch moeten we niet vergeten om tijd te maken voor de jonge collega’s in ons team, vindt ze.
Ervaren collega’s vertrekken. Ze stromen door naar een andere baan of besluiten de zorg om wat voor reden dan ook te verlaten. Er worden nieuwe collega’s aangenomen waarbij het overgrote deel net de opleiding afgerond heeft. Ondertussen neemt de werkdruk en complexiteit toe en is er niet voldoende ruimte om nieuwe collega’s in te werken.
De zorg draait om samenwerken
Als flex-verpleegkundige kan ik altijd terugvallen op het vaste team van de afdeling waar ik op dat moment werkzaam ben. Wanneer ik twijfel over een interventie, werkwijze of protocol, schakel ik de hulp van mijn ervaren collega in en maken we samen een plan van aanpak.
Het is fijn terug te kunnen vallen op je collega wanneer je zelf even vast dreigt te lopen. Dit geeft me een gevoel van veiligheid, zeker op de snijdende afdelingen, waar ik zelf wat minder ervaren ben. Op deze afdelingen doe ik nog regelmatig een beroep op mijn collega’s. Maar wat nu als er een beroep gedaan wordt op mijn kennis en kunde?
De afgelopen weken ben ik regelmatig werkzaam op afdelingen die veel te maken hebben met verloop van personeel. Het team bestaat met name uit jonge zorgprofessionals die volop in ontwikkeling zijn. Ze hebben nog geen routine in hun werk en zijn zoekende in protocollen of werkwijzen. Wanneer de werkdruk op een afdeling toeneemt, legt dit een extra druk op de schouders van deze beginnend verpleegkundigen. Niet alleen de druk, maar ook de lat komt hoger te liggen. Dit kan ervoor zorgen dat deze jonge zorgprofessionals door de bomen even het bos niet meer zien.
Twijfels en onzekerheid bij beginners
Het herinnert me aan het begin van mijn carrière in de zorg, toen ook ik veel te maken had met een stijgende werkdruk en hoge verwachtingen. Ik werd onzeker over mijn handelen en begon zelfs te twijfelen aan mijn beroepskeuze. Ik voelde een druk om mezelf te bewijzen, wat me nog onzekerder maakte en ik juist dichtklapte. Als klap op de vuurpijl zei mijn teamleider ook nog eens dat ik nooit een goede verpleegkundige zou worden. De maat was vol. Ik diende mijn ontslag in en verliet het ziekenhuis.
Tijdens mijn dienst vertelt een jonge gediplomeerde verpleegkundige dat ze aan zichzelf twijfelt. Ze hoorde dat artsen een opmerking hadden gemaakt over de onervarenheid van het team, wat haar erg had aangegrepen. De opmerking gaf haar een bittere nasmaak en maakte haar, geheel onterecht, onzeker over haar handelen. Zonde, want ze is juist een hardwerkende, kritische en enthousiaste zorgprofessional!
Ik zie mijn jonge collega worstelen en ik merk dat het me aangrijpt. Mijn eigen gevoel van jaren geleden komt weer even boven. Ik ga daarom het gesprek met haar aan en vertel over mijn ervaringen als beginnend verpleegkundige. Dat ook ik in het begin aan mezelf twijfelde.
Inmiddels heb ik geleerd dat het niet erg is om hulp te vragen en dat je gebruik mag maken van elkaars kwaliteiten. Samen ben je een team. Ik probeer haar dat terug te geven, in de hoop dat het haar wat rust geeft. Elke jonge zorgprofessional verdient het om de ruimte te krijgt om te groeien. We hebben ze hard nodig, dus laat ze niet verdrinken!
