Verpleegkundige Noah heeft een relatie met een arts. Ze werken beide in hetzelfde ziekenhuis, maar komen elkaar eigenlijk nooit tegen door de verschillende specialisaties. Dat maakt het extra bijzonder als het wél een keertje gebeurt. Noah deelt een recente ervaring.
Ik zorg voor een patiënt die op onze oncologie-afdeling opgenomen ligt in verband met onhoudbare pijnklachten bij gemetastaseerd prostaatcarcinoom: meneer de Jong. Als ik in de ochtend langs zijn kamer loop, schrik ik ervan hoe hij eruitziet. Hij oogt grauw en zijn ogen kijken dof.
De alarmbellen gaan af
Ik doe gelijk de controles van de vitale functies en die blijken fors afwijkend te zijn. Meneer heeft hoge koorts, een veel te hoge hartslag en ademhalingsfrequentie. Daarnaast geeft meneer aan dat hij pijn op de borst heeft. In mijn hoofd gaan allerlei alarmbellen rinkelen. Dat komt vooral omdat ik eerder een periode als verpleegkundige op de afdeling cardiologie heb gewerkt.
Ik blijf rustig en ga direct handelen. Ik geef meneer een zacht knijpje in zijn arm en een knipoog, om hem wat vertrouwen te geven. Ondertussen laat ik een ECG maken en neem ik bloed af. Zo ben ik goed voorbereid als ik de arts ga bellen. Omdat het nog vroeg in de ochtend is, is de arts van de nachtdienst nog aanwezig. Ik laat weten dat ik al het een en ander in gang heb gezet. Hij bedankt me voor het meedenken en laat weten zo spoedig mogelijk te komen.
Binnen een paar minuten is hij op de afdeling om de patiënt te beoordelen. Ondertussen blijft de patiënt pijn op de borst hebben. Inmiddels zijn de bloeduitslagen bekend. Het troponine, een stofje wat vrijkomt bij een hartinfarct, is wat verhoogd. Ik vraag aan de dokter of het niet verstandig is om de cardioloog in te schakelen. De patiënt is namelijk opgenomen voor de oncoloog.
Samenwerken met mijn vriend
Meneer de Jong heeft naast de klachten die wijzen op een hartinfarct, ook last van hoge koorts die plots ontstaan is. Daardoor bestaat de kans dat hij bovendien het coronavirus heeft. Dat betekent: pak aan! In vol ornaat sta ik bij de patiënt als mijn vriend de kamer binnen komt lopen. Hij werkt als arts bij het specialisme cardiologie. Waar ik me eerst veel zorgen maakte, voel ik me nu sterk. Samen gaan we deze patiënt beter maken. Het voelt fijn om samen te werken als een team. De patiënt bleek een klein hartinfarct te hebben doorgemaakt en is hiervan hersteld.
Het komt normaal nooit voor dat mijn vriend en ik samenwerken, omdat we allebei voor een ander specialisme werken. Ik moet lachen als ik eraan terugdenk hoe wij daar samen in pak stonden. Ik als verpleegkundige, hij als arts. Totaal niet romantisch, maar het voelde goed! Ook al doen we niet precies hetzelfde, het is fijn dat we in onze relatie onze ervaringen met elkaar kunnen delen. Dit helpt mij enorm in het verwerken van de toch wel heftige en bijzondere dingen die we regelmatig meemaken.
