Het waren een paar pittige weken. Eind februari liep mijn opdracht af bij mijn vorige opdrachtgever. Ik zat daar alweer een half jaar, voor mij vaak de max om bij dezelfde opdracht te blijven. Ik begin twee maanden van tevoren altijd alweer met het rondzoeken naar een volgende opdracht om, bij voorkeur, direct weer in een nieuwe opdracht te kunnen rollen. Dit was me de afgelopen anderhalf jaar heel gemakkelijk af gegaan en dus had ik er nu ook weer alle vertrouwen in. Alleen liep dat even anders…
In januari had ik een leuk gesprek bij een potentiële opdrachtgever. Ze waren op zoek naar iemand die mee kon kijken om een slag op het gebied van kwaliteit te kunnen maken. De opdracht was wat verder weg, maar het leek me zo leuk dat ik de afstand voor lief nam en besloot de opdracht aan te nemen. Er zou een tweede gesprek plaatsvinden om concrete afspraken te maken, maar helaas heeft deze afspraak nooit plaatsgevonden. Ineens werd het contact op alle fronten stopgezet en liep ik tegen een keiharde muur.
In eerste instantie was ik ongerust; was er iets gebeurd waardoor ik geen contact meer kreeg? Daarna was ik vooral verbaasd; waarom houdt ineens iemand zo het contact af? En uiteindelijk was ik vooral boos; zo laat ik iemand niet met me omgaan! Ondanks meerdere pogingen via allerlei kanalen lukte het me niet om contact te leggen en dus liet ik het erbij zitten. Inmiddels waren we wat weken verder en begon de tijd te dringen. Ik moest aan de bak!
Ik begon weer opnieuw met het contact leggen met verschillende organisaties om mezelf aan te bieden. Bij de meesten kreeg ik een afwijzing, ‘wij werken niet met ZZP’ers’, van anderen hoorde ik niks. Tot ik uiteindelijk een belletje kreeg en ik een week later op gesprek kon komen. Ik zat inmiddels wel al een weekje thuis. Op zich qua timing niet slecht; het was carnaval en dus hadden de kinderen vakantie. Ik was nu én lekker een weekje thuis met de kids én ik kon toch nog een avondje carnaval gaan vieren! Maar veel langer dan een week moest dat niet duren, want niet werken is geen geld.
Gelukkig klikte het gelijk tijdens het gesprek en een paar dagen kon ik beginnen. Inmiddels ben ik daar nu 2 weken aan de gang en jeetje, wat kost het me toch altijd energie die eerst weken. In het begin maakte dit me onzeker (met mijn burn-out verleden), maar al gauw bleek dat het een terugkerend iets was bij iedere nieuwe opdracht. Ik heb gewoon even tijd nodig om te aarden op een nieuwe plek met alle indrukken die hierbij horen. Logisch ook. Ik merk nu dat het me minder energie kost en weer meer energie oplevert, klaar om aan de slag te gaan!
Ik merk dat in die eerste weken vol indrukken en vermoeidheid, ik goed op mezelf moet letten. Inmiddels heb ik voor mezelf ontdekt wat mij helpt om hiermee om te gaan. Benieuwd wat mij helpt? Volgende week geef ik je mijn tips om in balans te blijven in tijden van drukte!
