Ik denk dat ik van mezelf best kan zeggen dat ik een open boek ben. Ik ben slecht in liegen en bovendien vind ik dat ook vervelend. Daarom ben ik in mijn vriendschappen altijd heel eerlijk over wat ik voel en wat er in mij omgaat. Dat weten mijn vrienden ook van mij. Maar op het werk is dat natuurlijk anders.
Je bent als professional aan het werk en zoals je je werk niet mee naar huis probeert te nemen, neem je zeker je privé niet mee naar werk, toch? In de verslavingszorg ligt dat vaak iets genuanceerder. Cliënten vertellen zes weken lang openhartig over hun leven. Ze vertellen wat ze hebben meegemaakt, waardoor zij verslaafd zijn geraakt.
Pad samen bewandelen
Dit zijn soms hele heftige gebeurtenissen die uiteenlopen van geweld en misbruik tot mensen die dierbaren vermoord hebben zien worden. Ik mag zes weken met deze cliënten meelopen. Zo zie ik dat altijd, we bewandelen samen een stukje van hun levenspad. Tijdens die periode krijg ik een behoorlijke kijk in hun leven. Ik luister daarbij aandachtig en samen hebben we het dan ook over dromen en verlangens voor de toekomst.
Natuurlijk zijn cliënten dan ook nieuwsgierig naar mij en mijn levensverhaal. Waarom werk ik in de verslavingszorg, wat doe ik graag in mijn vrije tijd en hoe kijk ik tegen de toekomst aan? Op zich vrij onschuldige vragen natuurlijk, maar het gebeurt ook geregeld dat cliënten doorvragen over meer intieme onderwerpen. Heb je een partner? Waarom ben je nog niet getrouwd? Waarom heb je nog geen kinderen? Ik denk dat iedereen hier anders mee omgaat.
Een stukje van mezelf delen
Momenteel speelt er iets in mijn familie. Mijn broertje blijkt onverwachts erg ziek en er is momenteel een zoektocht gaande naar de juiste diagnose. Natuurlijk houd je als verpleegkundige werk en privé liever zoveel mogelijk gescheiden en is het zeker niet de taak van cliënten om mij te steunen wanneer dingen privé anders gaan dan je wenst. Maar in dit geval heb ik ervoor gekozen, in overleg met mijn teamleidster, om cliënten toch te laten weten wat er ongeveer speelt.
Dat doe ik zodat ze weten dat ik niet helemaal mijzelf ben, maar ook zodat ze weten dat in het leven van de hulpverlener ook niet altijd alles van een leien dakje gaat. De cliënten op mijn afdeling hebben zich allemaal van hun beste kant laten zien en leven enorm mee. Ze vragen mij elke dienst of er nog nieuws is, hoe het met mijn broertje gaat en hoe het met mij gaat.
Ik denk dat wanneer je als verpleegkundige de grens van afstand en nabijheid blijft bewaken, je heel veel kunt bereiken door wat meer van jezelf laat zien in dit werk. En zo zie je meteen dat het stigma dat ‘verslaafden’ met zich meedragen niet terecht is: zij denken niet alleen aan zichzelf maar zijn gewoon mensen die net als jij en ik zich ook betrokken voelen bij de mensen om zich heen. Iets wat mij enorm goed doet in deze moeilijke tijd.
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als zzp’er of in vast dienstverband.
