Inmiddels combineer ik mijn werk als verpleegkundige al jaren met mijn liefde voor reizen. Ik vertrek regelmatig een periode naar het buitenland om daar in te springen bij een lokaal ziekenhuis. Zo werkte ik eerder in Thailand, Ghana en Aruba. Door de pandemie vielen wat mooie plannen eerder dit jaar in het water, maar nu kan ik eindelijk mijn koffers weer pakken!
Na maandenlang solliciteren had ik de moed eigenlijk al opgegeven. Ik had me neergelegd bij het idee dat ik deze winter een keertje niet naar het buitenland zou vertrekken, tot mijn oog tijdens het doelloos scrollen door social media ineens op een hele interessante vacature viel. Algemeen verpleegkundige voor een Covid-project op Curaçao. Wauw! Zou dit mijn kans zijn?
Ik aarzelde geen moment en drukte enthousiast op ‘solliciteren’, waarna ik niet veel later gebeld werd met het goede nieuws. Ik was een van de gelukkigen die op het prachtige eiland zou mogen gaan werken. Er zat alleen een klein addertje onder het gras: ik zou nog geen week later al in het vliegtuig moeten zitten.
Geen tijd voor stress
De dagen voor vertrek waren daarom een enorme rollercoaster aan emoties. De winter is nooit mijn favoriete seizoen geweest, dus overwinter ik de afgelopen jaren eigenlijk standaard in het buitenland. Dit jaar zag ik mezelf door de schaarse mogelijkheden al helemaal zitten in Nederland: maandenlang bibberend onder een fleecedekentje.
Ik accepteerde dat het zo was en richtte me op de dingen in Nederland die ik nog wél kon doen. Tot de baan op Curaçao om de hoek kwam kijken en alles ineens helemaal anders liep dan ik verwacht had. Wat ben ik blij dat deze uitdaging op mijn pad is gekomen, al voelde het natuurlijk wel heel erg dubbel.
Tijd om stil te staan bij de nieuwe uitdaging was er niet, voor ik het wist was het namelijk al zo ver. Even brak het angstzweet me uit. Terwijl ik met klamme handjes alle voorbereidingen trof, vroeg ik mezelf af of ik wel de juiste keuze had gemaakt. Gelukkig hielp mijn detacheringsbedrijf me op weg en verzekerden ze me ervan dat er nog andere verpleegkundigen onderweg waren naar het eiland.
Heel veel regelen
Werken in het buitenland is elke keer weer een geweldige kans, maar er komt toch ook een hoop geregel bij kijken. Het sollicitatieproces kan soms lang duren en de vacatures voor algemeen verpleegkundigen op de eilanden worden steeds schaarser. Daarnaast gaan er een hoop aanvraagformulieren en kweekafnames aan vooraf en is het een zoektocht om de juiste verzekering te vinden, zeker tijdens deze pandemie.
In een week tijd stond mijn wereld op zijn kop en was er naast de regelzaken ook weinig tijd om afscheid te nemen van mijn vrienden en familie, laat staan van mijn collega’s. Nietsvermoedend had ik na een nachtdienstenreeks de deur van het ziekenhuis achter me gesloten, niet wetende dat dit voorlopig mijn laatste dienst in Nederland was.
Schuldgevoelens
Een tijdje terug grapte ik met mijn baas nog over mijn plannen om te overwinteren in het buitenland. “Laat het me wel een maand van tevoren weten, hè!” riep ze me toen nog na. Nu werd het in alle hectiek ineens een last minute beslissing en zou ik op stel en sprong moeten vertrekken. Dat maakte alles een stuk lastiger. Gelukkig reageerde mijn baas positief: “Ga maar Ireen, ze hebben je daar ook hard nodig!”
Tegen alle verwachtingen in werd er ook door mijn collega’s juist heel hartverwarmend gereageerd. Ze feliciteerden me met deze nieuwe uitdaging, terwijl ik het niet zag als een prestatie, maar gewoon als het volgen van mijn hart en doen wat mij gelukkig maakt.
Al die plotse veranderingen zorgden er ook voor dat ik me best schuldig ging voelen over het nemen van deze beslissing. Niet alleen schuldig naar mijn werkgever en collega’s die het al zo druk hebben, maar ook naar de mensen om me heen die zich ondertussen moeten houden aan alle restricties die er op dat moment gelden.
Even gaat het daarom door me heen om dit avontuur zoveel mogelijk voor mezelf te houden en niet te delen met anderen. Maar dat gevoel verdwijnt al snel, want waarom zou ik? Ik weet dat ik me de afgelopen maanden met alle overgave heb ingezet voor mijn werk in Nederland en dat ik ook op Curaçao gewoon aan het werk zal zijn. Bovendien is het een kans waar ik heel lang op heb gewacht. Die kan ik gewoon niet aan me voorbij laten gaan.
