Vreselijk hè, die collega’s die elk jaar weer in de koffiekamer vertellen dat ze een geweldige vakantie hebben gehad. Terwijl het in mijn beleving de hele zomer onophoudelijk heeft geregend in nagenoeg heel Europa, hebben zij van een perfecte, zonovergoten vakantie genoten.
Tijdens de koffiepauze gaan ze de strijd aan over wie de leukste vakantie heeft gehad, ondersteund door foto’s die zo uit een reisgids geplukt zouden kunnen zijn, alsof er een groothoeklens op hun mobieltje zat. Het kan niet anders of ze hebben pal met hun rug tegen de muur van het hotelkamertje of in de verste hoek van hun tent gestaan. De foto’s die ze op het strand gemaakt hebben, zijn alleen close ups, omdat er anders honderden vreemde strandgasten op gestaan zouden hebben. Heel geduldig bekijk ik alle foto’s op het mobieltje van een van mijn collega’s, mijn opmerking: “Wat fijn dat jouw telefoon zo’n grote opslagcapaciteit heeft” komt niet aan.
We schijnen alleen positieve vakantieherinneringen op te slaan, omdat we geen foto’s maken van negatieve ervaringen op vakantie. Dus elke keer dat je die zonovergoten foto’s bekijkt of collega’s vertellen over die mooie camping, komen die beelden, geuren en indrukken steviger in het geheugen te zitten. En die eindeloze file of andere vakantie-ellende? Daarvan heb je geen foto’s gemaakt. Van die verregende dagen evenmin. Dus die vervagen. Bovendien zijn de reisgenoten van je collega’s er niet bij om de te mooie verhalen te corrigeren.
Eigenlijk vind ik de verhalen over wat er allemaal mis is gegaan tijdens vakanties veel leuker.
Zo word ik altijd geteisterd door buikloop in combinatie met geen of bezette toiletten. Kon ik na te veel Franse pastis de tent niet terug vinden op die bij nader inzien toch wel erg grote camping. Heb ik een keer na te lang ’s nachts doorrijden besloten om de tent toch maar op te zetten op een camping waar de caravans erg ongezellig hutje mutje stonden. Waarna we ‘s morgens niet door de campingbeheerder gewekt werden, maar door de eigenaar van een caravangroothandel die al zijn occasions op een grasveld voor zijn zaak had gestald. Kan ik ook met het boekje Hoe & Wat in het Frans feilloos een verkeerd gerecht bestellen.
Ben ik een keer in een file ongeduldig uit de auto gestapt om te kijken hoe lang hij was, waarna hij zich uiteraard ineens in beweging zette, ik terug rende naar mijn auto, er in sprong, mijn gordel vastmaakte en vervolgens een Spaanse man met drie kinderen op de achterbank verbaasd naar mij zag kijken. Beland ik uiteraard altijd bij het verkeerde poortje op de tolweg. Kwam ik, na eindeloos verdwalen en zoeken naar die ene camping, waarbij de spanning zo hoog opliep dat we uiteindelijk met beslagen autoramen in het donker aankwamen, er achter dat ik de tentstokken thuis had laten liggen. Bleek het mooie chalet aan het water uit de folder een aan een open riool liggend te klein tuinhuisje met twee stapelbedden te zijn. Zocht ik op een nacht in het donker hongerig naar het stokbrood en de brie, kon de brie niet vinden, nam genoegen met het stokbrood en ontdekte de volgende ochtend dat de brie vol met maden zat. Had ik op een camping een Belgische buurman die zich de hele week aan ons opdrong door elke keer met zijn hoofd over ons windscherm allerlei tips te geven waar we niet op zaten te wachten. Voor vertrek controleerde ik de rem- en knipperlichten van onze vouwwagen, wilde vol gas geven, eindelijk verlost van de buurman, toen hij op mijn autoraampje klopte en zei: “Uw vouwwagen zit niet aan de trekhaak vast”.
Enfin, we moeten nu toch echt weer aan de slag. Maar niet nadat ik je nog even het recente, opmerkelijke nieuws gerelateerd aan de zorg presenteer:
Thuiszorgverpleegkundigen worden in twee segmenten geknipt. Wat een onzalig tekentafelplan. Het lijkt op dat plan voor een nieuw verkeersplein, waarbij de dienstdoende ambtenaren weigerden een verkeerskundige in te schakelen, waardoor het nu het onveiligste verkeersplein van de stad is.
Onderwijzers uit het basisonderwijs krijgen € 500,- per jaar en 2 uur per week om te besteden aan bij- en nascholing, leraren uit het voortgezet onderwijs krijgen €600,- per jaar en 5% studietijd van het aantal uren dat ze werken. Verpleegkundigen krijgen € 0,25 per jaar en laten zich bijscholen in hun vrije tijd, de niet geoormerkte scholingsgelden worden aan heel andere doeleinden besteed.
Verpleegkundigen met een neurotische persoonlijkheid hebben 5 keer meer kans op een burn-out. Ik vraag me daarbij af waar ze neurotisch van geworden zijn. Is dat niet gewoon veroorzaakt door de stress op het werk?
Er zijn naaktfoto’s van beroemdheden uitgelekt via i-Cloud. Ik ga nu snel op zoek naar onthullende foto’s van een collega. Van een regenachtige, mislukte vakantie die ze me niet heeft willen laten zien.
Werk ze!
