Ondernemen in de gezondheidszorg: wat een uitdaging is dat! Een uitdaging die je met hart en ziel aangaat óf liever uit de weg gaat. Het is het een of het ander. Ik ben de uitdaging aangegaan en zal je vertellen waarom ik dit, op z’n zachtst gezegd, soms best pittig vind.
Ondernemen in de gezondheidszorg betekent héél véél verschillende belangen dienen. Die belangen moeten allemaal weer voldoen aan eisen en aan die eisen ben je als zorgorganisatie verplicht te voldoen, want anders…. krijg je straf. Met weinig geld moet je veel bewerkstelligen. Oh, en vergeet niet alle feiten en meningen die je er ook nog ‘gratis’ bij krijgt! De gezondheidszorg lijkt het wel eens druk te hebben met de meningen óver de feiten. Je hebt een feit en heel Nederland vindt er vervolgens wat van. Ik heb het gevoel dat er niet altijd kritisch gekeken wordt naar de positie waarin een zorgorganisatie zich bevindt. Want geloof me, iedere bestuurder wil dat alle medewerkers zich prettig voelen en dat alle cliënten conform de eisen van de wetgeving verzorgd worden. Ik ken in ieder geval niemand die dat niet wil.
Eisen, regels, afspraken
Als leidinggevende van een organisatie heb ik dagelijks met deze uitdagingen te maken. De zorg moet correct geleverd worden. De medewerkers moeten correct conform CAO ingeroosterd worden. De zorg moet gedeclareerd worden, maar ook dat ene telefoontje naar de huisarts, een aanpassing in het zorgplan, de handtekeningen verzamelen (oeh, cliënt is er vandaag niet, wie gaat er morgen heen, oh nee het is vergeten). De medewerkers rennen hun benen onder hun lijf vandaan. Daarbij verwachten we ook dat zij geen fouten maken. Immers, een fout betekent een melding en in het ergste geval gaat er een melding naar de IGZ. De werknemer moet ook eens een keer vrij zijn. Om op te laden en om zijn of haar kop erbij te houden. Alleen: waar vind je als werkgever een nieuwe medewerker? Iemand die de dienst van deze medewerker opvangt, maar natuurlijk ook eens een paar dagen vrij wil zijn? Nergens haast, dus de andere medewerker loopt een beetje harder en zo gaan we door. Als zorgorganisatie mag je geen ‘nee’ verkopen aan nieuwe zorgvragen. Dat betekent: vullen die routes of vullen die bedden. Want geen ‘nee’ verkopen is nu eenmaal een eis van de zorgverzekeraar.
Vol = vol
Op dit moment zie ik dat zorgorganisaties steeds minder cliënten aannemen als zij niet de capaciteit ervoor hebben. Zij nemen geen nieuwe cliënten meer op. Zij kiezen voor hun medewerkers. Vol = vol. Een prima trend lijkt mij. Alleen, wat gebeurt er met de cliënten die nog op zorg wachten? Sommige medewerkers kiezen ervoor om niet meer die zware verantwoordelijkheid te dragen in combinatie met de extreme werkdruk. Als zij onder die werkdruk een fout maken, staan zij voor het hekje (even extreem gezegd, maar zó voelt wel elke fout die je maakt). Die werknemers laten zich terugzetten in functie. Op die manier blijven kennis en kunde achter en moeten andere medewerkers worden aangetrokken om diensten in te vullen.
Iedereen tevreden?!
Als directeur heb je met al die schakels te maken: politieke beslissingen, de kaders van een IGZ, de zorgverzekeraar waar je een contract mee hebt, de medewerkers, vakbond, vakbond van de werkgevers, gemeenten, arbeidsmarkt, NZA die het uurtarief van de zorg bepaalt, ziekenhuizen, huisartsen, mantelzorgers… Kortom, met iedereen heb je iets te maken, je wilt iedereen tevreden houden en hebt uiteindelijk maar één doel: goede zorg leveren. Maar dat lijkt een haast onmogelijke taak. Tenslotte moet iedereen tevreden zijn. Iedereen, maar in de eerste plaats toch vooral je medewerkers en cliënten. Ik noem bewust deze volgorde, want zonder medewerkers kan je niet voor je cliënten zorgen.
Lastige taak
Lieve zorgverleners van Nederland, we doen ons best, maar begrijp alsjeblieft, al is het maar een heel klein beetje, dat het best een heel ingewikkelde klus is.