Daar waar positieve ervaringen soms (te) snel vervagen, blijven de blunders je je hele leven bij. Menig verpleegkundige heeft genoeg blunders mee gemaakt om een saai etentje een heel stuk spannender te kunnen maken. Tip: tafelgenoten kunnen soms gek opkijken wanneer er lichaamssappen bij je verhaal betrokken zijn, houd dat in je achterhoofd!
Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik stagiaire was in een algemeen ziekenhuis. Ik zat in mijn derde jaar van de hbo-v en liep stage op de chirurgie. Ik was denk ik een paar weken op de afdeling aan het werk en ik was echt nog zo groen als gras. Het was mijn eerste stage in een ziekenhuis, dus al de slangetjes van infusen, katheters en sondes was ik absoluut niet gewend.
Een wirwar van draden
Om je een idee te geven: als er een zak met groene derrie aan de zijkant van het bed bungelde, volgde ik vol ongeloof het slangetje dat uitkwam bij de neus. Zonder enig idee te hebben wat die groene derrie kon zijn, laat staan waar het vandaan kwam, leegde ik de zak netjes en maakte ik mijn begeleider hiermee heel tevreden.
Tijdens een dagdienst mocht ik een post-operatieve patiënt helpen met zijn eerste douchebeurt na de operatie. Mijn begeleider had uitgelegd hoe ik de infuuszak door de kleding kon halen om deze door te laten druppelen tijdens het douchen. Ik was wat aan het aanmodderen met de infuuszak en met name met de lijn: ik had hem netjes door de mouw gehaald zoals mijn begeleider had verteld, maar nu was het helemaal in de knoop gegaan en was het een wirwar van draden geworden. Het voelde als falen om mijn begeleider te vragen, hij had het immers net uitgelegd.
Een groot bloedbad
Plots kwam ik op het idee om het infuussysteem gewoon even los te koppelen. Als ik het uiteinde van het infuus heel voorzichtig door de kleding heen zou loodsen dan zouden er geen bacteriën op komen, dus zou er geen enkel probleem zijn. Zo gezegd, zo gedaan: ik zette de infuuspomp op pauze en draaide de lijn los van de infuusnaald op de hand.
Tot mijn grote verbazing liep er (natuurlijk) bloed uit de infuusnaald. De patiënt schrok enorm en ik met hem. In een reflex drukte ik zijn ader achter de naald dicht en samen schuifelden we naar de tissuedispenser naast de wastafel. Inmiddels was het kwaad natuurlijk al geschied: de hele kamer was een bloedbad. Bloed op het bed, op de grond, op de kleding van de patiënt en op mijn schoenen.
Uiteindelijk heb ik de patiënt zijn ader dicht laten knijpen en heb ik alsnog maar de infuuslijn door de kleding gehaald terwijl deze ontkoppeld was: ik kon er nu net zo goed gebruik van maken. De patiënt heeft ondanks dit alles genoten van zijn eerste douchebeurt en is niet eens van zijn stokje gegaan.
Op de gang zag ik een kar van de schoonmaak staan, waardoor ik de ruimte vol bloed schoon heb kunnen maken. Wat schaamde ik me! En mijn begeleider? Die heb ik nooit iets verteld over deze gebeurtenis, ik durfde het niet! Achteraf moet ik heel erg om mezelf lachen, maar wat voelde ik me ongelukkig op dat moment.
Wil jij jouw werkblunder ook (anoniem) opbiechten? Mail dan naar redactie@nursestation.nl!
