Als ik gedurende de jaren dat ik werkzaam ben als wijkverpleegkundige één ding geleerd heb, dan is het hoe belangrijk het is om mijn eigen accu tijdig op te laden. Het werk even los te laten en hernieuwde energie opdoen uit andere activiteiten. Je herkent het vast!
Naast het feit dat ik mijn werk met veel plezier doe en geniet van de mooie ontmoetingen die ik daar heb, de betekenis die ik voor anderen heb en zij voor mij, heb ik nog een hele grote passie: zingen in een popkoor. Zingen ontspant, het maakt endorfine aan wat blij maakt en het geeft interactie.
Ik draag mijn werk altijd met me mee
Zo ook op deze zondagmiddag, kort voor de kerst. Ik heb vakantie en met het koor hebben we een behoorlijk aantal kerstoptredens gepland. Ik stap het verpleeghuis binnen, waar ons koor uitgenodigd is om een concert te geven. Ik krijg even een déjà vu momentje. Het is al enorm lang geleden dat ik zelf een intramurale stage liep in een verpleeghuis.
Ik herken de lange gangen, de Sara Stedy in de hoek, de praktische stoelen, een plenaire ruimte voor gezamenlijke activiteiten, een kunstexpositie aan de muren.. Ook leuk om weer een intramurale setting binnen te stappen. Ik zie dat er veel georganiseerd wordt voor de bewoners. Diverse affiches pronken op de glazen deur en kondigden vele activiteiten aan. Fijn is het om dat te zien.
Oh fijn, er zitten veel mensen in de grote zaal. Ons publiek. Mensen in rolstoelen, met een blad ervoor, mijn gedachten dwalen af naar de nieuwe wet Zorg en dwang. Hoe ver zouden ze hier binnen deze instelling al mee zijn? Bijzonder hè, ik realiseer me dat ik mijn werk te allen tijde met me mee draag, ook al heb ik vakantie. Een beroepsdeformatie?
Muziek zorgt voor een connectie
Ons concert bestaat uit een mix van kerstrepertoire en ‘gewone’ nummers die veel mensen kennen. Tijdens de klanken van ‘Hallelujah’ en Claudia de Breij’s ‘Mag ik dan bij jou’, zie ik mensen meezingen, meedeinen en een traantje weg pinken. Ik voel de ontroering. Ik zie bewoners enthousiast meezingen met ‘Stille nacht’ en ‘The little drummer boy’. Bij een wat (te) stevig popnummer zie ik iemand de handen over de oren plaatsen en ik kan een glimlach niet onderdrukken.
Muziek zorgt voor de verbinding, een connectie. Dat werd hier duidelijk en is ontzettend mooi om te zien. Daar word ik blij van. Ik zag dat er geen woorden nodig zijn om gevoelens uit te kunnen drukken. Ontroering, plezier, passie, het passeerde allemaal.
Enorm mooi, om dit als popkoor te mogen mee maken. Deze middag ervaar ik wederom de kracht van muziek en het maken van de verbinding.
Tip voor alle collega’s die in een intramurale setting werken: nodig een koor uit! Staat het budget het niet toe, vraag dan of het koor een repetitie-avond op locatie kan organiseren, dan vallen de kosten wellicht mee. Muziek zorgt voor een connectie!
