Mopperen op het gemopper

“Oh, wat ben je vroeg! Ik ben er net uit.”
“Wat ben je laat vandaag zeg, ik dacht dat er niemand meer kwam.”
“Alweer een nieuw gezicht? Je bent al nummer 6 deze week.”
(En dan is het pas woensdag…)

Als zzp-er kom ik op veel verschillende plekken, soms voor langere tijd en soms voor één keer. In dit laatste geval komt bovenstaande situatie vaak voor. Het gesprek dat daarna volgt, kan op verschillende manieren verlopen. Soms is er begrip vanuit de cliënt, de andere keer proef ik vooral de machteloosheid en afhankelijkheid van de cliënt. En dat is te begrijpen …

Dikke enkels

Stel je eens voor: je bent op leeftijd, maar je kunt je op je eigen manier nog aardig redden in je huis. Het duurt allemaal wel wat langer, maar het lukt. Toch lukt het je niet om zelf je steunkousen aan en uit te trekken. Je hebt ze wel nodig, want anders krijg je enorm dikke benen en enkels. Na veel gesprekken met je betrokken zoon of dochter, die niet elke dag langs kan komen om dit voor je te doen, besluit je toch om thuiszorg in te schakelen.

Wilt u even tekenen?

Je maakt telefonisch een afspraak en een paar dagen later staat er een vreemd iemand in een wit jasje op de stoep. Ze stelt allerlei vragen over van alles en nog wat, heeft het over een of ander zorgplan en wil uiteindelijk ook nog een handtekening van je. Een hoop informatie in korte tijd en ze sluit af met “dan komt er morgenochtend iemand voor het eerst bij u langs om de kousen aan te doen. En ik kom over een weekje bij u langs hoe u de zorg ervaart.” Oké …

Witte jasjes

En dan begint de volgende dag de zorg. Je weet niet precies hoe laat ze komen. Je wilt je eigenlijk gaan aankleden, maar wat als ze dan ineens voor de deur staan als je in je onderbroek staat? Je besluit te wachten, maar uiteindelijk is er om tien uur nog niemand geweest. Je begint te twijfelen óf er nog wel iemand komt. En dan gaat vijf minuten later toch de bel. Wederom een wit jasje, die zich wel voorstelt, maar vervolgens meteen tot actie komt. Je steunkousen zijn aan en het witte jasje vertrekt weer, want er zijn zieken en er zijn nog veel mensen die wachten op zorg. Je kunt nog net dankjewel zeggen voordat het witte jasje de deur achter zich dichttrekt. En zo zie je de komende dagen allerlei verschillende witte jasjes voorbijkomen.

Afhankelijk én machteloos

Natuurlijk is bovenstaande situatie (gelukkig!) niet altijd helemaal waarheidsgetrouw, maar als ik soms verhalen van cliënten hoor, komt het helaas wel voor. Als ik met een cliënt praat en de afhankelijkheid en machteloosheid bijna proef, probeer ik mezelf altijd bovenstaande voor te stellen. Ik neem even de tijd voor de cliënt, luister naar hun gevoel en uit mijn begrip. Dit is vaak al genoeg om toch een stukje vertrouwen te winnen als het zoveelste nieuwe gezicht.