Vorige week was de tijd daar, dat ik niet als zuster in het ziekenhuis was, maar als patiënt.
Een paar weken geleden liep ik met mijn moeder voor het eerst in het UMCU. Niet omdat we gingen kijken op welke afdeling ik stage ga lopen, nee omdat ik over een paar weken zelf word geopereerd (niks ernstig, iets heel kleins).
Het ging snel. Van het ene gesprek mocht ik naar het andere gesprek, en op een vrijdag werd ik opgebeld dat ze dinsdag al plek voor me hadden. Heel fijn natuurlijk, maar het moment kwam wel ineens dichtbij.
Dinsdagochtend, de ochtend voor de OK, was ik een beetje zenuwachtig maar ook enthousiast. Ik ging nu zelf naar het ziekenhuis en ervaren hoe het is als patiënt. En dat heb ik goed kunnen doen hoor, het ervaren van het zijn van patiënt. De spanning, het afwachten, maar ook zeker het worden verwend door alle lieve zusters.
Zoals jullie weten kan ik gewoon goed tegen bloed etc. maar dat ik prikken vreselijk vind. Nou, dat moest nu natuurlijk ook gebeuren bij het inbrengen van een infuus. Daar heb ik het meest tegen opgezien, het inbrengen van die waaknaald. Maar de zuster was lief en rustig en legde me alles uit wat ze ging doen. En het inbrengen was even pijnlijk, maar lang niet zo erg als ik had verwacht.
Toen ik na de OK op de uitslaapkamer lag, had ik wel nog redelijk wat pijn en vroeg ik om pijnstilling. Dit kreeg ik via mijn infuus. COOOL dacht ik, want de hele intraveneuze toediening leer ik nu op school. Het werd er snel ingepompt en dat was echt een gek gevoel. Mijn onderarm werd echt steenkoud!! Dit kwam vooral door het snel laten inlopen van de medicatie vertelde de zuster. Nou, ik was een ervaring rijker J. Leuk ook om dat gevoel zelf aan de patiënt te kunnen vertellen. “Ik heb het laatst zelf ook gehad, het kan wel een beetje koud in de vaten aanvoelen, maar dat is geen probleem”. Héérlijk, ik kijk er echt naar uit als ik daar aan het andere kant van het bed mag staan.
Nu gaat het weer helemaal toppie. Hopelijk is de eerst volgende keer dat ik in het ziekenhuis ben, voor mijn stage :D:D.
Zijn jullie wel eens geopereerd? Of iets gehad dat je dacht, dit is leerzaam wat ik weer kan overbrengen naar mijn eigen patiënten? Ik hoor het graag in de comments!
