De afgelopen tien jaar ben ik werkzaam als verpleegkundige in het ziekenhuis. Naast mijn werk ontwikkelde zich bij mij een passie voor reizen. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat er voor mij meer was dan alleen maar werken in de zorg. Ik ging op zoek naar een manier om mijn baan te kunnen combineren met mijn passie voor reizen. In deze blog neem ik je mee naar hoe mijn passie is ontstaan, met welk dilemma ik worstelde en hoe ik uiteindelijk een keuze heb kunnen maken.
Het begon allemaal in januari 2013, toen ik na een relatiebreuk besloot om het roer om te gooien en een maand onbetaald verlof te nemen. Het werd mijn eerste backpackreis door Thailand. Ik maakte kennis met het land waar ik later mijn hart verloor. Het waren een geweldige 4 weken en met pijn in mijn hart keerde ik terug naar ons kikkerlandje. Maar niet voor lang…
Al gauw volgde er meerdere backpackreizen waar ik natuurlijk nooit voldoende vakantie uren voor gespaard had. Gelukkig kreeg ik de kans om nogmaals onbetaald verlof te nemen, dit keer voor 3 maanden. Maar ook dit bleek voor mij niet genoeg…
Droom
De droom om voor langere tijd naar het buitenland te gaan werd steeds groter en het nemen van onbetaald verlof leek dan ook geen optie meer. Ik merkte dat met name de wintermaanden me steeds meer energie kostte en het soms meer overleven werd dan leven. Ik had moeite met het de kou en het grauwe weer en verlangde terug naar de warmte en de zon. Ik diende mijn ontslag in en vertrok naar Zuid – Oost Azië, om zes maanden in alleen rond te reizen. Omdat ik het alleen reizen nog best spannend vond begon ik met twee maanden vrijwilligerswerk als verpleegkundige in een klein ziekenhuisje in het Noord Oosten van Thailand. Na zes geweldige maanden in het buitenland keerde ik terug naar Nederland en startte ik met een nieuwe baan als verpleegkundige in het ziekenhuis.
Inmiddels zo’n anderhalf jaar later was ik meerdere keren onbetaald verlof, mijn ontslag, gave avonturen en zelfs werkervaring in het buitenland verder. Nog steeds bleef het gevoel bestaan dat ik iets miste. Natuurlijk staat geen enkele werkgever erom te springen je steeds onbetaald verlof te geven, dus werd het tijd voor een structurele oplossing. Ga ik een vast contract aan in Nederland, wat betekend dat ik het met mijn vakantiedagen moet doen? Of ga ik op zoek naar een baan waarbij mijn passie voor reizen te combineren valt met het werken in de zorg?
Mijn dilemma
Ik heb lang nagedacht wat voor mij nu echt belangrijk was. Ondanks dat ik super fijne collega’s had en ik mijn plekje op de afdeling helemaal had gevonden, bleef het gevoel dat ik iets miste maar aan me knagen. Ik merkte dat dit ten koste ging van mijn werkplezier en besefte me dat ik een keuze moest gaan maken. Ik merkte dat reizen me energie gaf en ik nieuwsgierig was naar nieuwe bestemmingen en ik graag de gezondheidszorg in het buitenland weer wilde ervaren.
Natuurlijk was ik bang om de zekerheid van een vaste baan op te geven voor een sprong in het diepe. Er schoot dan ook van alles door mijn gedachtes. Zou ik hierna weer een baan vinden? Vind ik ooit weer zo’n fijn team? Moet ik niet gewoon proberen te gaan settelen of een opleiding gaan doen? Wat ga ik na mijn ontslag doen? Ik solliciteerde op een tijdelijke baan op Aruba maar werd maar niet aangenomen. Ik stelde mezelf een deadline om een keuze te gaan maken en hield me hieraan vast.
In november 2018 besloot ik om met pijn in mijn hart mijn ontslag in te dienen om voor onbepaalde tijd te gaan reizen. Ik vertrok naar Thailand, Australië en Nieuw Zeeland met daarna vooralsnog bestemming onbekend. Ineens stond alles weer open en was alles mogelijk. Wat een heerlijk gevoel! Niet veel later werd ik geheel onverwachts gebeld dat ik was aangenomen om 3 maanden in het ziekenhuis op Aruba te gaan werken.
Half februari vloog ik voor twee weken terug naar Nederland om mijn vrienden en familie weer even te zien. Het werd uitpakken maar ook weer inpakken, voorbereiden op een nieuw avontuur. Eind februari vertrok ik voor 3 maanden naar Aruba. Ik kwam terecht in een nieuwe omgeving, een nieuw team, een andere cultuur en andere gewoontes. Ik paste mezelf zoveel mogelijk aan en wist mijn plekje op Aruba te vinden. Natuurlijk had ik naast mijn 40-urige werkweek ruimte voor ontspanning en kon ik de leukste plekjes van het eiland ontdekken. Er was zelfs ruimte voor een vakantiegevoel! Wat heerlijk dat ik op deze manier mijn werk als verpleegkundige kon combineren met datgene dat ik het liefste deed. En ik kreeg er nog voor betaald ook!
