Loeiende sirenes, hoge snelheden en onvoorziene situaties: een kleine greep uit het werk van een ambulancechauffeur. Jacques (50) doet dit werk al meer dan 25 jaar: “Je weet nooit wat je te wachten staat.”
Als ambulancechauffeur ben jij er verantwoordelijk voor dat de ambulance snel en veilig op zijn bestemming komt. Daarnaast denk je mee en assisteer je de ambulanceverpleegkundige bij het uitvoeren van medische handelingen, zoals het aangeven van materialen of medicijnen en de zorg voor de patiënt. Tijdens en rondom de ritopdrachten houd jij de ziekenhuizen, meldkamer, traumaheli, politie en/of brandweer op de hoogte van de omstandigheden van de melding. Dit natuurlijk in samenspraak met de verpleegkundige.
Geen dag op de ambulance is hetzelfde. Jacques vertelt: “Aan het begin van mijn loopbaan werkte ik als taxichauffeur. Dan bevind je je elke dag in dezelfde werkomstandigheden, met levende mensen. De opdracht is altijd hetzelfde: mensen van A naar B rijden. Je weet tot op zekere hoogte wat je te wachten staat. Bij de ambulance is dat wel anders: je weet nooit in welke situatie je terechtkomt. Soms heb je een dag met enkel spoedmeldingen (A1 en A2 ritten), andere dagen heb je wat ademruimte met de geplande ritten van ziekenhuis naar ziekenhuis (B-vervoer). En je krijgt met zoveel verschillende situaties en mensen te maken. Mannen, vrouwen, jong en oud.”
Onnodige 112-meldingen
De ambulancechauffeur wordt aangestuurd door de meldkamer. Zij vinden bij een 112-melding volgens een uitvraagprotocol uit wat er aan de hand is en bepalen vervolgens of er een ambulance naartoe gestuurd wordt. “Er zijn toch nog wel wat mensen die volgens ons de huisarts overslaan en te snel naar 112 bellen”, zegt Jacques. “En in veel gevallen krijg je ook daadwerkelijk een ambulance toegestuurd. Mede hierdoor is er de afgelopen jaren echt een kentering ontstaan. Er zijn meer ambulances nodig, maar het personeel is er niet. Dat maakt de werkdruk hoger, waardoor je mogelijk nóg meer mensen tekort gaat komen. Ze verlaten de zorg of krijgen een burn-out.”
Volgens Jacques zou het toewijzen van de ambulance nog wat gefinetuned kunnen worden. “In de media hoor je vaker dat patiënten teleurgesteld zijn over de lange wachttijden voordat er een ambulance ter plaatse is. Dat is natuurlijk nooit de bedoeling, want we willen met z’n allen goede en snelle zorg leveren. Maar dan wel op de plek waar een ambulance noodzakelijk is. Wanneer ik word opgeroepen voor een verstuikte enkel op het voetbalveld, kan ik geen assistentie bieden bij een hartinfarct”, legt hij uit.
Want mensen helpen is wat Jacques het liefste doet: “Hulp bieden bij een complex ongeluk of bij een reanimatie. Gewoon, als je alles kan geven aan de patiënt of het slachtoffer. Maar ook de familie bijstaan bij een melding is iets wat ik graag doe. Ik vind het zo belangrijk dat de juiste zorg wordt geboden. Dat is echt de uitdaging in dit werk voor mij.”
Kwetsbare situaties
De ambulance is natuurlijk een plek waar je veel heftige dingen meemaakt. Zo ook bij Jacques. Voordat hij voor Highcare in meerdere regio’s reed, was hij een vaste ambulancechauffeur in West-Brabant. Tijdens een van zijn diensten kregen Jacques en zijn collega via de centrale een melding van een huisarts. “Hij vroeg of we een kijkje konden nemen bij een oudere dame. Ze ervaarde depressieve gevoelens, mede omdat haar man net was overleden. Zo gezegd, zo gedaan: ik ben bij haar thuis geweest en terwijl mijn collega overleg pleegde met de huisarts zat ik naast haar in de slaapkamer. Daar stonden foto’s van haar kleinkinderen. Ik vertelde haar dat ze nog zoveel had om voor te leven en ben er zeker van dat ik een snaar wist te raken.” Maar het mocht niet baten: “Een maand later kreeg ik een spoedmelding op hetzelfde adres. De familie had haar gevonden. Levenloos. Dat was zo heftig, ook omdat we pas daarvoor nog zo’n bijzonder mooi en waardevol gesprek hadden gevoerd.”
Zo’n situatie is verschrikkelijk, maar gelukkig kan Jacques er goed mee omgaan. Hij kan wat hij overdag meemaakt ’s avonds goed van zich afzetten. Een essentiële eigenschap bij het werk als ambulancechauffeur. En wat ook helpt: “Mijn vrouw werkt in het ziekenhuis, dus wij begrijpen elkaar heel goed. Ben je alleen, dan kan ik me goed voorstellen dat het lastiger kan zijn om heftige ongevallen los te laten. Je kan ze dan niet altijd met een thuisfront delen.”
Ook bij zijn collega’s vindt Jacques steun, want in de ambulancewereld sta je er gelukkig nooit alleen voor. “Bijna al het ambulancepersoneel is weleens in nare situaties beland, zoals heftige ongelukken. En toch heb ik daar minder last van dan momenten waarin er veel emotie speelt. Zo heb ik een keer een jonge vader gereanimeerd, terwijl het volgens de melding alleen om hyperventilatie zou gaan. Helaas bleek hij reanimatiebehoeftig in bed te liggen. Terwijl we aan het reanimeren waren, kwam er een klein meisje in een nachtjaponnetje de gang op lopen. ‘Is papa ziek?’, vroeg ze me. Dat zijn echt de dingen die je breken. Zeker als je, net als ik toen, pas zelf vader bent geworden. Incidenten betrek je dan mogelijk op je eigen leven. Je bent dan echt kwetsbaarder in het werk.”
Ook aan de slag als ambulancechauffeur? Highcare is op zoek naar extra personeel voor deze uitdagende functie. Bekijk hier de vacature voor Rotterdam of regio Haaglanden.
