Ik combineer mijn werk als verpleegkundige al jaren met mijn liefde voor reizen. Regelmatig vertrek ik een periode naar het buitenland om daar in te springen bij een lokaal ziekenhuis. Zo werkte ik eerder in Thailand, Ghana en Aruba. Ondanks de pandemie ben ik op dit moment aan het werk op Curaçao.
Ondanks dat het ziekenhuis pas een jaar oud is, lijkt het soms alsof ik een reis terug in de tijd heb gemaakt. Zo wilde ik mijn eerste dag op de afdeling de temperatuur van mijn patiënt controleren waarbij ik maar niet begreep hoe ze dit hier deden. Ik zag een elektrische thermometer liggen, maar vond geen oordopjes om hierop te zetten. Toen ik mijn collega vroeg hoe ik dit moest doen, begon ze hard te lachen: “Op de ouderwetse manier, dushi. Kijk!”, waarna ze het enthousiast voordeed. “Masha danki”, antwoordde ik ietwat gegeneerd.
Geduld hebben en kunnen improviseren zijn onmisbare competenties hier op het eiland. Regelmatig wordt er een beroep gedaan op de creativiteit van mij en mijn collega’s, vooral wanneer er niet voldoende materialen op voorraad zijn. Zo zorgde ik tijdens mijn avonddienst voor een patiënt die een stoma had gekregen waarbij de stomaplak los had gelaten. Tot mijn verbazing ontdekte ik dat er geen materiaal aanwezig was en omdat ‘bijplakken’ geen optie was, moest ik op zoek naar een andere oplossing. Een zoektocht die veel kostbare tijd in beslag nam waarbij ik uiteindelijk op de afdeling chirurgie materialen mee heb gekregen die een patiënt zelf aan had moeten schaffen. Blijkbaar moeten patiënten deze materialen hier zelf kopen en is het niet standaard op voorraad, wéér wat geleerd!
Afwijken van je routine
Afdelingsafspraken zijn hier soms nét even anders dan ik gewend ben. Dat betekent dat ik mijn routines continu los moet laten en regelmatig zoekende ben. Het is hier heel gebruikelijk om drie keer per dag de vitale functies van alle patiënten te controleren, net als het dagelijks controleren van de bloedsuikers van insulineafhankelijke diabetespatiënten. De bloedglucosewaardes worden zowel in mmol als in %mmol genoteerd waarbij mijn collega me heeft uitgelegd hoe ik deze waardes om kan rekenen.
Het valt me op dat bijna alle patiënten hier incontinentiemateriaal gebruiken en het lijkt dan ook niet aan te slepen te zijn. Een enkeling maakt gebruik van de po of urinaal en de afdeling beschikt maar over een pospoeler, die lang niet altijd gebruikt wordt. Hoe moet ik dan mijn po’s en urinaals schoon spoelen, vroeg ik me af. Juist! Gewoon met de hand en een beetje chlooroplossing!
Ook verpleegtechnische handelingen gaan hier soms net even iets anders dan ik gewend ben. Ik heb mezelf daarom aangeleerd om voor het uitvoeren van een handeling aan een collega te vragen wat hier gebruikelijk is. In het oude ziekenhuis werkten ze met protocollen, maar sinds de verhuizing van een jaar geleden lijken deze spoorloos verdwenen te zijn.
Soms voelt het alsof ik terug in de rol van student ben gekropen. Het is soms best lastig om mijn Nederlandse routines los te laten, toch probeer ik me zoveel mogelijk aan te passen. Ik ben hier immers niet gekomen om de manier van werken te veranderen, maar om een ‘helpend handje’ te bieden. Dit probeer ik dan ook in mijn achterhoofd te houden wanneer dingen anders lopen dan ik gewend ben.
Verschillen met Nederland
In tegenstelling tot Nederland begint mijn ochtenddienst hier al om 06.30u, wat vroeg opstaan betekent! Het voordeel hiervan is dat ik bijna nooit in de file hoef te staan en om 15u al klaar ben, waarna ik lekker met mijn voetjes in het zand kan ploffen. Ondanks dat ik erg moest wennen aan mijn 40-urige werkweek, is deze niet te vergelijken met een fulltime werkweek in Nederland. Mijn vrije dagen voelen als een week vakantie, waardoor ik het werk al snel vergeet nadat ik de deur van het ziekenhuis achter me sluit. Ik kan op mijn vrije dagen dus ook echt opladen.
De patiënt-nurse ratio op mijn afdeling is in de vroege diensten gelijk aan wat ik in Nederland gewend ben: een verpleegkundige draagt zorg voor vier patiënten. In de avond- en nachtdiensten ligt deze ratio lager, dan draag ik zorg voor ongeveer vier tot zes patiënten. Toch is de werkdruk niet vergelijkbaar met die in Nederland. Ik ervaar hier op de afdeling veel minder stress en het werktempo ligt een stuk lager.
Een ander groot verschil met Nederland is dat hier op Curaçao mannen en vrouwen nog apart worden verpleegd. Je hebt hier dus een mannenkamer of een vrouwenkamer onder je hoede. Wanneer er een vrouw opgenomen moet worden terwijl er geen plek meer is op een vrouwenkamer, moet er voor deze patiënt een plekje worden gezocht op een andere afdeling. Ik kan me dit in Nederland niet meer voorstellen, aangezien er al sinds 1995 gemengd wordt verpleegd. Toch herken ik het nog wel van ziekenhuizen in andere landen, zoals bijvoorbeeld Thailand, waar ze zelfs hele gescheiden afdelingen hebben voor mannen en vrouwen.
