Als wijkverpleegkundige weet blogger Marieke van Aken hoe bijzonder het is om zo dichtbij te komen in het leven van mensen. Zo ook na het overlijden van de dochter van een cliënt, ervaarde ze laatst.
Het is maandagochtend als ik aan mijn route in de wijkzorg begin. Mijn laatste klant is een oudere dame van in de 90, ik ondersteun haar bij de douchebeurt. Een mooi mens. Ze vertelde me eerder al eens dat zij een verfkwast gebruikt om dagelijks haar voeten in te smeren, zodat ze hiervoor geen beroep hoeft te doen op de toch al druk belaste wijkzorg. Mooi, iemand die kleur geeft aan creativiteit, aan doen wat je zelf kunt blijven doen en haar eigen regie belangrijk vindt. En dat op zo’n respectabele leeftijd.
Een verschrikkelijk overlijden
Ik herinner mij ons laatste gesprek, een maand of twee geleden. Haar dochter was onverwachts overleden in het buitenland en dit gaf natuurlijk een enorm verdriet. Verdriet om het verlies van haar dochter, maar ook om het feit dat zij in verband met de coronaregels pas zes weken later echt afscheid kon nemen. Ondertussen lag haar dochter al die tijd in een mortuarium in het verre buitenland, waar niemand naar haar omkeek. Geen enkel familielid mocht bij haar. Het moederhart van mevrouw huilde.
Ze vraagt of ik tijd heb voor een kop koffie. Natuurlijk, daar maak ik tijd voor. Zeker bij deze bescheiden vrouw, die nooit veel vraagt. Ze vertelt dat het naar omstandigheden goed met haar gaat. Het verlies is natuurlijk nog aanwezig, maar ze put troost uit de georganiseerde herdenkingsbijeenkomst en het gedenkhoekje met foto, kaarsje en roosje bij haar thuis.
Herinneringen
Terwijl mevrouw vertelt, laat ze me een boekje zien. Haar zoon heeft dit voor haar en andere directe familieleden gemaakt. Het is uitgedeeld na de herdenkingsviering. Het is een fotoboekje met verschillende foto’s van haar dochter en waardevolle herinneringen. Op de voorlaatste pagina staat een Engelse tekst. Ik lees het en herken deze tekst van een lied van Kensington: ‘Sorry’.
Ik vertel mevrouw dat ik het nummer ken. Ze kijkt me aan en geeft aan dat ze geen Engels spreekt, maar dat ze weet dat het nummer over spijt gaat. Dit nummer heeft haar overleden dochter kort voor haar dood naar haar broer gestuurd, met de mededeling dat zij het een mooi nummer vond wat erg op hen van toepassing was. Ik vraag mevrouw of ze het nummer wil horen, om de sfeer te ervaren.
Een bijzonder moment
Een kleine vier minuten muziek volgt. Vier minuten waarin we zwijgen en in onze eigen gedachten zijn, waarin mijn zintuigen zoveel waarnemen. Ik hoor de rauwe stem van Eloi Youssef die uit mijn telefoon klinkt en zie de blinkende tranen in de ogen van mevrouw. Dan volgt er stilte. Ik zie ontroering op haar gezicht, het lied komt binnen. Het raakt mij ook. Even bestaat er niets meer. Een bijzonder moment voor ons allebei.
Ik zoek op internet de vertaling van het nummer op en vraag of zij dit wil lezen. Als ze klaar is, zijn we beide ontroerd. Mevrouw vertelt dat zij hun context in het lied terug heeft gehoord en zegt dankjewel. Om zo nabij te mogen staan en op zo’n kleine manier iets voor iemand te kunnen betekenen. Dat is bijzonder, dat is ook zorg. Het nummer ‘Sorry’ van Kensington vond ik altijd al mooi, maar als ik het nu hoor moet ik aan deze mooie cliënt in de wijk denken. Onlosmakelijk verbonden.
