Als moeder van twee jonge kinderen heb ik ervaren hoe het is om te werken rondom je zwangerschap. Ondanks dat dit toch regelmatig voorkomt bij werknemers, ben ik ontzettend verbaasd dat dit op hele verschillende manieren kan verlopen. Helemaal wanneer de zwangerschap voor complicaties zorgt.
Mijn eerste zwangerschap was niet gepland, hoe mooi, geweldig en speciaal dit ook was. En nee, spijt heb ik er zeker niet van. Vanaf het moment dat het tweede streepje verscheen heb ik alleen maar blijdschap gevoeld voor het kleine vruchtje wat op dat moment in mijn buik groeide. Dat alles neemt niet weg dat de verrassing erg groot was. Zo vond ook mijn baas.
Een zwangerschap met complicaties
Ik werkte al een tijdje in de thuiszorg. Dit was mijn bijbaantje, aangezien ik nog naar school ging. Toen ik vertelde over mijn zwangerschap, werden ze toch wat voorzichtig. Van cliënten kreeg ik regelmatig de vraag of ik wel zou willen blijven werken. Blijkbaar hadden mijn collega’s dit namelijk samen besproken terwijl ze bij hen thuis waren.
Met 7 weken zwangerschap, verloor ik veel bloed. Hierdoor moest ik midden in de nacht naar het ziekenhuis en kon ik natuurlijk niet gaan werken. Ik liet de nachtdienst weten dat ik er ’s ochtends niet kon zijn. Ik wist natuurlijk nog niet wat er zou gebeuren in het ziekenhuis en had ook geen idee hoe lang ik zou moeten blijven. Uiteindelijk was ik rond vier uur thuis, met de boodschap dat ik ’s ochtends gelijk bij de verloskundige langs moest komen. Dit heb ik gelijk doorgegeven aan mijn werkgever, die niet veel meer zei dan: “Laat maar weten”.
Bloedverlies is meestal geen goed teken, dus natuurlijk ben je erg nerveus voor de afspraak bij de verloskundige. Eenmaal daar bleek dat ik zwanger was geweest van een tweeling, maar een van de embryo’s heeft het niet gehaald. Dit zorgde voor een dubbel gevoel: natuurlijk was ik blij en gelukkig dat ik nog steeds een kindje mocht dragen, maar aan de andere kant had ik ook net een kindje verloren.
Geen empathie, maar ontslag
Veel tijd om daar meteen bij stil te staan had ik niet, eenmaal thuis wilde ik vooral eerst mijn werk informeren. Toen ik mijn telefoon pakte, zag ik dat ik een gemiste oproep had. In de voicemail hoorde ik mijn leidinggevende vragen om haar zo snel mogelijk terug te bellen. Dat leek me logisch. Ik wilde haar ook zo snel mogelijk spreken om mijn dienst in te kunnen halen. Maar dat gesprek nam al gauw een nare wending.
“Ik snap dat je er niks aan kan doen,” hoor ik aan de andere kant van de lijn, “maar je meldt je midden in de nacht af omdat je denkt dat je een baby bent verloren. Vervolgens duurt het een hele tijd voor we weer van je horen. We hebben daarom besloten om je contract niet verder voort te zetten. Je zit nog in je proefperiode, dus bij deze beëindigen we per direct jouw contract.”
Ik was verbijsterd. Met mijn telefoon in de hand probeerde ik te luisteren naar wat ze zei, maar het kwam niet goed binnen. Ik begreep niets van wat zich had afgespeeld in de afgelopen 24 uur. Dit was in ieder geval niet hoe ik het ervaren had. Ik was het er dan ook niet mee eens, maar toch ging ik akkoord. Als mijn werkgever niet kan begrijpen dat ik hierdoor een dag niet kan werken, is dit geen plek voor mij.
Lees ook het tweede deel van Bernadettes werkervaringen rondom deze zwangerschap
