Zal jij ooit die ene cliënt vergeten? Nee hè? Ik denk dat er meerdere zorgverleners zijn die bepaalde cliënten hebben die ze altijd zullen bijblijven.
Ik weet het nog goed. Ik was een stagiaire en had nog nooit iemand leren kennen die terminaal ziek was. Ik kwam voor het eerst bij u thuis en had van te voren met mijn begeleidster het een en ander al doorgesproken over uw ziektebeeld. Kanker. Wat een woord hè? En wat een harde realiteit waar je dan ineens mee wordt geconfronteerd… Helaas konden de artsen niets meer voor u betekenen. De ziekte was al te vergevorderd en zaaide uit naar de longen. Chemo was nog mogelijk om het proces wat langzamer te laten verlopen. Maar omdat u dit niet wilde, ging u naar huis, naar uw familie en vrienden. Naar de plek waar u wilde sterven.
Glinstering
De thuiszorg was al aangevraagd en u kreeg voor het eerst zorg. Toen kwam ik samen met mijn collega voor een kennismaking. Ik stelde mijzelf aan u en uw vrouw voor. “Wauw, wat een vriendelijke mensen zijn dit,” dacht ik en had gelijk een goed gevoel. Daar zaten we dan. Ik vond het stiekem wel spannend. De koffie was gezet en de geur mengde zich met de zomerse lucht. Mijn collega en ik stelden u een aantal vragen, maakten wat administratie in orde en vertelden wie wij waren. Toen kwam de vraag ”Hoe staat u hier eigenlijk in?”, waarop u heel duidelijk antwoordde niet bang te zijn. “Het is mooi geweest, ik ben er klaar voor.” Ook uw vrouw, een oud-verpleegkundige, was hierover heel open. Het werd mij toen duidelijk dat het uw laatste wens was om thuis te sterven. Bij de mensen die u lief had en het huis vol met herinneringen. Met veel trots vertelde u over jullie kinderen en kleinkinderen. Ik zag uw ogen glinsteren van geluk.
Kennismaken
In de dagen en weken die volgden, ging u snel achteruit. Afvallen, geen eetlust, meer pijn en de zorg die voor u steeds vermoeider werd. Ik kwam vaak bij u thuis, de ochtend of avond, soms zelfs beide. Steeds meer hebben wij elkaar leren kennen. Stelden elkaar vragen en waren heel open naar elkaar toe. Ik wist nooit hoe u eraan toe zou zijn als ik weer eens aan het bed stond.
Hoe lang zou het duren?
“De keuze is gemaakt,” zei u een keer ‘s avonds tegen mij. “Welke keuze?” vroeg ik. “Dat ik voor de palliatieve sedatie ga,” antwoordde hij. Dat was even slikken. Samen met uw vrouw had u hiervoor gekozen; het duurde nu te lang en naar eigen zeggen waren jullie er klaar voor. Ik heb u nog gevraagd of ik u voor het laatst mocht wassen en u bevestigde dat. Diezelfde middag werden de pompjes aangesloten en kwam de familie bij elkaar. Hoe lang zou het nu nog duren? Het is iets wat nooit valt te voorspellen…
Einde
Twee dagen waren om en toen kwam dat berichtje in het weekend: u was overleden. Hier moest ik even bij stil staan, zo ook nu. Fijn om u gekend te hebben!
