Als verpleegkundige zijn we er enigszins in getraind slecht nieuwsgesprekken te voeren. Toch blijft het een moeilijk iets: het leven na dit gesprek is nooit meer zoals het van tevoren was. Een slecht nieuwsgesprek ondergaan, gaat nog een tikkeltje dieper; het gaat over jouw leven, jouw toekomst, die opeens geen toekomst meer lijkt te zijn.
Van heel dichtbij maak ik de strijd, de worsteling, de coping en de ongelooflijke kracht van Geke mee. Met veel respect mag ik met haar mee leven, mee denken, mee worstelen en mee beleven, me realiserende dat het voor haar -al staan we met een heel team naast haar- nog vele malen dieper gaat dan we kunnen beseffen.
Voorbij
Het was 3 maanden geleden dat ik Geke opnam in ons hospice. Ze kwam met de ambulance, samen met haar man en 12 jarige dochter. Ik had de ontslagpapieren uit het ziekenhuis al gelezen en verwachtte een doodzieke, krachteloze vrouw te gaan ontmoeten. De uitslagen logen er in ieder geval niet om. Een perforatie in de darm door doorgroei van een tumor, een sepsis, vele uitzaaiingen. En dat op 52 jarige leeftijd…Een door het leven geslagen vrouw? Niets was minder waar. Geke lag weliswaar op de brancard, maar haar ogen twinkelden.” We zijn langs mijn huis gereden, ik heb afscheid kunnen nemen”, was het eerste wat ze me zei. Natuurlijk volgde daarna ook het slechtste nieuws wat je je maar kon bedenken: “Ik ga dood zeggen ze, en dat kan al heel snel, ze denken dat ik het weekend niet meer haal.” Toch zei ze me dit met een uitstraling die ik niet vatten kon.
Rustig
De rust die Geke bezit, werkt door in de omgang met haar kind, met haar man en werkt ook door binnen ons team. Elke achteruitgang die er toch wel kwam, maar niet zo snel als verwacht, ondergaat ze met een dosis kracht die ons versteld doet staan. Haar humor en relativeringsvermogen verwonderen ons. “Gevormd door het leven”, zo zegt ze zelf…Ja,ja, het zal vast…
Dochter
Geke is in haar ziekteproces de begeleider van haar eigen dochter. Dit doet ze niet een beetje goed, ook dit doet ze met een vastberadenheid, humor en temperament zoals ik niet eerder heb gezien. Hoe sta je een kind, volop in ontwikkeling bij, op het moment dat je als meisje je moeder misschien wel het hardst nodig hebt in je leven?
Vogel
Geke doet het speels. Er kwam opeens een metalen vogel voorbij die alles beleeft wat Geke beleeft; misselijkheid, pijnpompen, ontstekingen, zwachteltherapie en intense vermoeidheid. Op instagram zijn alle belevenissen van de vogel te vinden en Geke en haar dochter maken samen de foto’s en plaatsen samen de belevenissen.
Het werkt! Alles wordt besproken, maar niet te diep, niet te confronterend, maar juist accepterend en altijd weer wordt er naar het goede en naar rust gestreefd.
In de loop van de tijd heeft de vogel een mannetje gekregen en er kwam ook nog een kuikentje.
Een warme deken
Geke levert nu steeds meer in. Maar ze geeft aan dat deze periode een toegift is. Een cadeautje. Over het feit dat ze veel te jong is praat ze niet. Haar man en kind kunnen verder, hebben oefentijd gekregen deze maanden en zijn sterk genoeg gebleken. Ze kan gaan, ze wil nu ook wel gaan. Haar taak hier zit er haast op.
Een ding wil ze nog graag; dat is dat de lapjesdeken, waar zij met haar dochter aan begonnen is, afkomt. Haar wens komt uit, dat is zeker. Alle vrijwilligers en verpleegkundigen die enigszins haken kunnen, zijn aan het haken geslagen. Een warme deken voor haar prachtige dochter zal er komen.
Je mag gaan lieve Geke, het is je van harte gegund, dankjewel dat ik naast de zijlaan mag staan, je samen met zovelen mag ondersteunen, maar bovenal dat ik dagelijks nog zoveel van je leer. Als ik, over een korte tijd omhoog kijk naar de sterren en er 1 straalt met een kracht die ik niet eerder heb gezien, dan weet ik dat je Thuis bent.
