Na haar studie kon Lotte Zijlstra meteen aan de slag als fysiotherapeut in een revalidatiecentrum, maar ze had ook al geproefd van haar bijbaan als model. Toen ze de kans kreeg om in Milaan te werken, greep ze die dan ook met beide handen aan. Nu vliegt ze in het weekend naar Londen en staat ze doordeweeks op de werkvloer in Nederland.
“Mijn vader is kinderfysiotherapeut en heeft zijn eigen bedrijf in Duitsland. Van jongs af aan ging ik met hem mee naar zijn praktijk”, vertelt Lotte. “Het zaadje werd dus al vroeg geplant.” Hoewel het lijkt alsof haar pad richting de fysio al helemaal vastligt, neemt Lotte halverwege haar studie een misschien onverwachte, maar grote stap. “Ik had al vaker gehoord dat ik misschien iets met modellenwerk moest doen. Vervolgens was het mijn moeder die zei: ‘Lot, dit móét je gewoon doen.’ Ik ben het modellenbureau bij mij in de buurt binnengestapt en heb de casting gedaan.”
Sprong in het diepe
Net na haar studie deed de kans zich voor om haar modellencarrière te verdiepen in Milaan. Maar na succesvolle stages had Lotte inmiddels een vaste baan in een revalidatiecentrum voor ouderen. “Ik kreeg steeds meer opdrachten naast mijn werk als fysiotherapeut, dus het begon al te borrelen. Toen deze kans zich ook nog voordeed, dacht ik: het is nu of nooit. Ik ben met mijn manager in gesprek gegaan en zei: ‘Luister, ik wil heel graag naar Milaan, maar ik wil ook heel graag terugkomen op mijn afdeling. Is dat mogelijk?’” Een gewaagde gok, maar Lotte wil voorkomen dat ze achteraf misschien spijt krijgt.
Het gesprek op werk gaat goed, maar toch is de twijfel nog niet helemaal weg. In Nederland blijven de opdrachten namelijk ook binnenstromen. Het zet Lotte aan het denken: “Milaan is natuurlijk super gaaf, maar als het in Nederland ook gewoon goed gaat… Moet ik dan niet gewoon onbetaald verlof opnemen en hier kijken hoe het gaat?” Maar in haar hoofd zit ze al in Italië, dus besluit ze om te gaan.
Achteraf blijkt het de sprong waard te zijn: “Ik ben blij dat ik ben gegaan en heb er zoveel van geleerd. Maar ik weet niet of ik het weer zou doen. Ik heb sindsdien zoveel meer zelfvertrouwen gekregen. Ook in mijn werk als fysiotherapeut. Ik ben veel toegankelijker naar mijn patiënten, niet zo verlegen en durf echt stappen te nemen op mijn werk.”
Combineren
Het lijkt misschien allemaal te mooi om waar te zijn, maar het is af en toe ook een beetje een kwestie van ‘alle ballen hoog houden’, vertelt Lotte terwijl ze onderweg is naar een show. “Vanochtend heb ik gewerkt als fysiotherapeut en vanavond loop ik een show. Soms werk ik het hele weekend in Londen en sta ik de volgende ochtend weer op revalidatie.” De baan als fysiotherapeut is voor Lotte, ondanks de drukte, toch een fijne terugvalbasis. Zeker in tijden van corona, waarin al het andere opeens kan wegvallen.
Tijdens deze periode had ze minder uren modellenwerk en ook haar uren als fysiotherapeut waren onoverzichtelijk. Nu alle reguliere operaties weer doorgaan, nemen de opnames weer toe. “Het is nu ook hoogseizoen in de modellenwereld, dus ik zou eigenlijk echt een stapje terug moeten doen. Soms vraag ik mij af hoe lang dit nog vol te houden is, maar ik vind de combinatie zo fijn!”
Even op de rem trappen
Het is de omgeving van Lotte die haar af en toe laat twijfelen. “Ik denk dat zij wat voorzichtiger zijn en zich meer zorgen maken over de toekomst. Ze zullen mij altijd steunen, maar stellen wel meer vragen.” En dat is af en toe best ingewikkeld: “Soms ben ik heel zeker van mijn keuze, maar dan bel ik mijn moeder op en kan zij soms juist wat negatiever reageren. Ze vraagt zich dan hardop af wat er gebeurt als het niet doorgaat of als mijn inkomen wegvalt. En dan denk ik: ja maar mam, ik ben juist heel blij dat ik nu deze opdracht heb. Waarom zeg je dit nu, in plaats van: ‘Goh wat leuk dat je die opdracht binnen hebt’. Dat vind ik op zo’n moment veel leuker om te horen.”
Het maken van een keuze blijft lastig. “Het ene moment denk ik: moet ik dan minder werken en meer modellenwerk gaan doen? En het andere moment vraag ik me af of dit wel de goede keuze is. Maar ik voel wel dat ik een knoop moet doorhakken en risico moet gaan nemen. Dan zeg ik tegen mijzelf: ‘Hé Lot, modellenwerk gaat nu goed. Ik ben 27, dat blijf ik niet altijd. Maar ik kan wel altijd nog werken als fysiotherapeut.’ Die gedachte moet ik in mijn achterhoofd houden.”
“Ik ben echt heel erg blij met mijn leven. Het is soms veel, maar ik vind het ook zo tof dat ik de ene dag op het strand sta te shooten en de andere dag mensen begeleid in hun revalidatie.” Dat het niet voor iedereen is weggelegd om je dromen waar te maken, beseft Lotte zich wel. “Maar het zit ook in kleine dingen. Ik doe wat ik leuk vind voor mijzelf. Niet voor anderen. Want het is toch zonde als je achteraf, hoe klein het ook is, spijt hebt?”
