Aan het begin van mijn dienst hoor ik dat een van de cliënten zijn hand flink heeft opengehaald. Niet door een ruzie, niet door een mes tijdens het bereiden van het eten, maar door het klimmen over het hek van de gesloten afdeling. Ik schrik enorm en krijg kippenvel.
Ik zie dat al mijn collega’s geschrokken zijn door dit nieuws tijdens de overdracht. Ik heb de desbetreffende cliënt vandaag onder mijn hoede en ga vol spanning en vraagtekens in mijn hoofd in gesprek met hem.
Escalatie
Hij verblijft nu enige tijd onder dwang binnen de gesloten afdeling waar ik momenteel bijna een halfjaar met veel plezier stage loop. Deze afdeling werkt volgens het ART-principe, wat inhoudt dat er met de cliënt, naasten en zorgprofessionals naar herstel toegewerkt wordt. De wensen en behoeften van de cliënt staan daarbij centraal.
Lees ook: hoe blijf je de hoge werkdruk de psychiatrie de baas?
Omdat het bij een vorige opname flink is geëscaleerd wegens drankgebruik, heeft hij nu geen zelfstandige vrijheden. Onder begeleiding mag hij boodschappen doen. Tijdnood en werkdruk verpesten dit regelmatig voor hem. Dit levert frustraties op, zowel bij de begeleiding als bij hem.
En terecht zou je denken: hij ziet andere cliënten de afdeling dagelijks in en uit lopen, omdat zij wel zelfstandige vrijheden hebben opgebouwd terwijl hij, met een gebogen hoofd en alleen, achterblijft binnen de gesloten deuren. Hij heeft verder geen sociale kring meer, dus het uitstapje naar de supermarkt is iets waar hij altijd erg naar uitkijkt.
Zijn wens accepteren
Tijdens de vroege dienst vóór de overdracht die ik krijg, is het genoeg geweest voor hem. Hij klimt over het hek van de binnentuin, haalt zijn eigen boodschappen en komt zelfstandig maar onder invloed terug. De begeleiding is bezorgd, verbaasd en teleurgesteld tegelijk.
Dan ziet iedereen zijn hand: een flinke wond is zichtbaar. Midden in zijn hand zit een gat, het bloedt hevig. Zijn hand wordt verbonden. Ik hoor de woorden van de overdracht wel, maar kan maar aan een ding denken: Hadden we deze wond op zijn hand kunnen voorkomen? Een mogelijke oplossing schiet me te binnen: zijn wens accepteren.
Lees ook: de GGZ is zo gek nog niet
Zijn wens bestaat uit alcohol drinken. Op de afdeling wordt een zero tolerance beleid gevolgd voor iedereen. Hij mag dus geen druppel drinken, ook rekening houdend met zijn verleden waarin dit is fout gegaan. Een lange levensduur zal hij niet meer hebben vanwege levercirrose. Een paar maanden hebben ze hem gegeven, hoor ik later.
Keuzes maken
Hij kijkt me aan, aarzelt of hij het moet zeggen, maar uiteindelijk klinken besluitvol de volgende woorden: “Ik drink liever dagelijks een biertje en weet dat ik hiermee mijn leven verkort dan dat ik geen druppel meer mag drinken en zo tijd zal winnen binnen deze gesloten muren. Ik klim zo weer over het hek als mijn vrijheden niet worden heroverwogen hoor.”
Gaan we zijn laatste wens dan echt negeren? Werken we nu dan wel volgens de ART-visie? Is er geen mogelijkheid om hem tegemoet te komen? Een gespietste cliënt aan het hek van de binnentuin of gedoseerd een biertje drinken.. Wat vind jij?
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als ZZPer of in vast dienstverband.
