Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en toch staat deze mooie dag weer open voor verrassingen. Rond de klok van half tien gaat er een brandalarm af en zie ik ineens een paar BHV’ers voorbij rennen. Ze sprinten het appartement van een echtpaar binnen waar normaliter weinig aan de hand is. Ik zie geen rook, maar ik merk dat me een nare penetrante geur tegemoet komt.
Het echtpaar wordt uit huis gehaald en naar ons zorgkantoor gebracht. Mevrouw is erg onrustig, terwijl haar man er juist rustig bij zit. Eenmaal een kopje thee aangeboden, vraag ik aan hem wat er gebeurd is. Daarop geeft hij aan dat hij een kopje thee voor zijn vrouw wilde zetten, maar dat dat niet helemaal goed ging. Wat er precies niet goed ging, kon ik niet uit hem krijgen, want daar had hij simpelweg geen erg in.
Waterkoker op het fornuis
Wat was er gebeurd? Meneer had een plastic waterkoker op het fornuis gezet en zo op zijn manier water gekookt voor een kopje thee. Dat liep echter iets anders af dan hij verwachte, want de waterkoker smolt op het fornuis. Nadat de ambulancebroeders geweest waren en wij het echtpaar hadden nagekeken leek de rust weer te zijn wedergekeerd.
Gek
Tijdens de late dienst die avond erop, realiseerde ik me dat het voorval me niet lekker zat. Ik kon me niet voorstellen dat meneer ineens de weg kwijt was… Daarom besloot ik even bij hem op bed te zitten en hem te vragen wat hij er zelf van dacht. Nogmaals gaf hij duidelijk aan er zelf nog weinig van te snappen en helemaal niet wat hij nou eigenlijk fout had gedaan. Hierop vroeg ik hem hoe hij zich de laatste dagen voelde en of hij zich misschien anders dan normaal voelde. Maar meneer vond het vooral vervelend dat iedereen dacht dat hij, vanwege die actie, gek werd.
Onderbuikgevoel
Toch gaf meneer ook aan dat hij zich sinds drie dagen niet helemaal zichzelf voelde en dat hij slecht sliep. Zijn verhaal klonk onsamenhangend en soms iets verward. En toen rinkelde er bij mij een belletje. “Hier zit meer achter,” dacht ik. Ik had al zo’n onderbuikgevoel en vond dit niks voor deze man. De volgende ochtend is de urine opgevangen en het was precies wat ik dacht: een fikse blaasontsteking. De familie was erg dankbaar dat iemand even had doorgedacht dat dit geen normale manier van handelen was voor hem. Kortom: eind goed al goed! (Alhoewel dat niet voor het fornuis geldt.)
