Mijn naam is Manouk de Vries, derdejaars studente aan de opleiding hbo verpleegkunde aan de Haagse hogeschool. De komende weken loop ik stage in een ziekenhuis in Dumaquete city, gelegen in de Filipijnen.
Mijn verblijfplaats is een prachtig huis in Dumaquete, waar ik samenwoon met zo’n vijftien andere studenten uit onder andere Australië, Canada, Nederland, Noorwegen, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk. Ik slaap op een kamer met 3 andere studenten waar ik ook een badkamer mee deel. Het is erg warm in de Filipijnen met gemiddeld zo’n 35 graden. Maar gelukkig koelt het s ‘avonds af naar 30 graden dus kan ik heerlijk slapen zonder airconditioning (not). In het ziekenhuis is ook geen airconditioning dus ik zal er aan moeten wennen. Maar ondanks de hitte hoor je mij zeker niet klagen. Het is een prachtig land, de mensen ontvangen je met open armen en zijn enorm vriendelijk. Waar wij als Nederlanders zeker nog iets van kunnen leren.
Mijn eerste indruk van het ziekenhuis: het is erg warm, het stinkt er en alle vierkante meters worden volop benut. Buiten dat de patiëntenkamers overvol zijn, liggen de gangen ook vol met patiënten, op stoelen of op bedden. Daarbij is het hier de gewoonte dat er veel familie aanwezig is bij de patiënt, de gehele dag door, wat het nog drukker maakt. Het is zeker geen uitzondering als er zo’n drie familieleden op het bed van de patiënt plaatsnemen en daar uitgebreid gaan eten. Ze eten hier trouwens de hele dag door. De mensen hier willen ook graag dat je alles proeft en mee eet, dus als ik geen constante diarree (mijn lichaam is nog niet gewend aan het eten hier) had gehad, was ik zeker al een paar kilo aangekomen. Tijdens de pauze stoppen de verpleegkundigen je vol met lekkere snacks, maar vooral met rijst.
Mijn eerste 2 weken heb ik meegelopen op de afdeling Animal Bite Treatment Centre. Hier komen mensen die gebeten zijn door honden, katten, koeien maar voornamelijk kippen. De reden hiervan is dat kippengevechten erg populair zijn. Even een leuk feitje tussendoor: kip in het Filipijns is Manok. Wat dus erg lijkt op mijn naam Manouk, waardoor ze elke keer erg hard moeten lachen als ik mij voorstel en dan beginnen ze kip geluiden te maken. De sfeer zit er dus gelijk goed in als ik me heb voorgesteld, en ik hoef daar niks voor te doen. Nou ja, misschien mijn ouders bedanken dat ze mij kip hebben genoemd. Terug naar het Animal Bite Treatment Centre, wanneer ze door een beest gebeten zijn komen ze hier het vaccin halen om rabiës te voorkomen, Rabipur genoemd.
Ook komen er mensen die een ongeluk hebben gehad en veel wonden hebben een tetanusprik halen. Wanneer de mensen binnenkomen, worden ze getest of ze allergisch zijn voor het vaccin, wanneer ze niet allergisch zijn krijgen ze een recept en kunnen ze het medicijn bij de apotheek kopen. Omdat het een overheidsziekenhuis is, en geen privé ziekenhuis, moeten ze bijna alle materialen zelf betalen. Wanneer ze terugkomen met het vaccin kunnen ze gevaccineerd worden. De manier waarop ze de vaccinaties klaarmaken is anders dan in Nederland. Ze dragen geen handschoenen en doen niets aan handhygiëne. Om de ampullen te openen gebruiken ze een handdoekje wat op de tafel ligt, maar diezelfde handdoek gebruiken ze ook om de naalden in te steken nadat ze iemand hebben gevaccineerd. Ze hebben namelijk geen handige naaldencontainers zoals wij die hebben. Ze hebben één grote ‘naaldencontainer’, een colafles. In de twee weken dat ik daar heb meegelopen is dat handdoekje niet verschoond. Ik vraag mij af of dat überhaupt ooit gebeurd is en hoe lang ze het al gebruiken.
Ook heb ik meegelopen met kleine operaties, zoals een besnijdenis. Hier is het normaal dat jongens (gelukkig geen meisjes) worden besneden. Wanneer dit niet gebeurd worden ze gepest op school. De kamer waar dit plaatsvind is naast het Animal Bite Treatment Centre, wat één kamer is, en je kan zo van de ene naar de andere kamer doorlopen. Er zit geen deur tussen, dus de verpleegkundigen van het Animal Bite Treatment Centre kijken af en toe om het hoekje bij de besnijdenissen. De jongetjes zijn vaak rond de leeftijd van 9 jaar wanneer ze worden geopereerd. Ze krijgen lokale verdoving. Voor de operatie maakt de operatieassistente heel mooi een steriel veld klaar met alle materialen voor de operatie. Alleen wanneer de arts de lidocaïne heeft ingespoten, gooit hij de naald op het steriele werkveld. Al het werk voor niks zou je denken, maar ze gaan verder alsof het werkveld nog steeds steriel is. Ook hebben ze steriele handschoenen, maar die trekken ze niet op de goede manier aan worden ze gelijk al niet meer steriel zijn.
Jullie kunnen vast begrijpen dat ik mijn ogen uitkijk over de manier waarop ze werken, maar ik ben hier niet om hun te bekritiseren. Wanneer ze aan mij vragen hoe ik het doe, of hoe ze het in Nederland doen, dan pas leg ik uit hoe wij het doen. Dan vertellen ze dat ze het graag ook op die manier willen doen maar niet genoeg voorraad hebben om bijvoorbeeld elke keer handschoenen aan te trekken bij het vaccineren van iemand.
Als laatste zal ik wat vertellen over de verschillen die mij zijn opgevallen tussen de Filipijnen en Nederland. De hygiëne, dit heb ik al eerder benoemd. Er zijn nog honderden andere voorbeelden die ik kan noemen maar het komt erop neer dat de hygiëne een stuk minder is dan in Nederland, wat als mede komt doordat ze niet over alle middelen beschikken die wij in Nederland wel hebben. En de middelen die ze hebben zijn er maar beperkt, in tegendeel van Nederland waar je bijna altijd een goede voorraad hebt. Verder is er in de Filipijnen, in het ziekenhuis waar ik stage loop in elke geval, weinig tot geen privacy. Er hangen geen gordijnen tussen de bedden, wanneer de ene besnijdenis nog bezig is, wacht de andere patiënt in de kamer en kijkt mee, wat de patiënten niet erg lijken te vinden overigens.
Wat ook een groot verschil is, is dat in Nederland het echt niet kan dat je tijdens je werk op je telefoon zit maar in de Filipijnen kan het echt niet als je niet op je telefoon zit. Wanneer het kan zit iedereen op zijn telefoon, op Facebook te kijken en vooral om familiefoto’s aan elkaar te laten zien. Wat voor mij het grootste verschil is dat er nauwelijks met de patiënt gesproken wordt tijdens een handeling. Als bijvoorbeeld een kind komt voor vaccinatie, worden ze vaak heel bang en gaan ze huilen en schoppen want ze willen de vaccinatie niet. Hier stellen ze het kind niet gerust maar houden drie verpleegkundigen het kind in het houdgreep vast en vaccineert de vierde verpleegkundige het kind. Wat ik van andere studenten hoor is dat in de rest van het ziekenhuis, als de verpleegkundige bijvoorbeeld een medicijn komt toedienen in het infuus ook niet tegen de patiënt vertelt wordt wat er gebeurt en wat ze komt doen.
Al met al in deze twee weken veel verschillen gezien, ervaringen opgedaan en veel geleerd hoe zij het hier doen. Komende week zal ik meelopen op de afdeling Chirurgie, dus daar zal ik het in mijn volgende blog uitgebreid over hebben.
Om de week zal ik een blog plaatsen, om te vertellen over mijn ervaringen. Hieronder staat de link naar de organisatie die deze stage voor mij heeft geregeld.
