Collega’s die elkaar steunen en aanvullen zijn een geschenk uit de hemel. Een fijn team is dan ook erg belangrijk om je goed te voelen in je werk. Dat weet ook verpleegkundige Melissa, die vertelt over een collega die als starter veel voor haar betekend heeft.
Dit jaar zit ik alweer tien jaar in het vak, dus heb ik al flink wat collega’s ontmoet. Een aantal van hen hebben mijn carrière zeker gevormd, waaronder Hilde: een verpleegkundige met het hart op de juiste plek. Toen ik pas begon met werken als verpleegkundige was ik erg onzeker. Ik had tijdens mijn opleiding al veel stages gelopen, maar nu was ik ineens helemaal alleen verantwoordelijk voor een aantal patiënten. Die gedachte maakte me onzeker, ik dacht dat het me nooit zou lukken. Mijn collega’s maakten hier echt het verschil.
Blijf kritisch over je eigen handelen
Het team hielp me op weg tijdens mijn eerste stappen als verpleegkundige. Natuurlijk ging niet alles goed, maar ook dan kreeg ik altijd tips om te verbeteren. Een collega die pas echt indruk op me heeft gemaakt, is Hilde. Zij was als enige open over haar eigen twijfels en zorgen. Ze besprak openlijk haar eigen handelen, omdat ze het belangrijk vond om te ontwikkelen. Het gaf me moed om te weten dat zelfs ervaren verpleegkundigen soms twijfelen aan zichzelf.
Hilde leerde me dat het juist heel goed is om kritisch naar je eigen handelen te blijven kijken. Wanneer je dat niet doet, blijf je handelingen blindelings op dezelfde manier uitvoeren omdat je dat ‘altijd zo gedaan hebt’. Maar misschien is die aanpak bij deze patiënt wel niet optimaal of zijn er ook andere manieren om een situatie aan te pakken.
Niet verharden als verpleegkundige
Ook Hildes zachte aanpak tegenover patiënten was een voorbeeld voor mij. Ik heb haar een patiënt nooit zomaar horen vertellen hoe hij zijn situatie het beste aan moet pakken. Ze had zichzelf aangeleerd om de patiënt echt als een eigen persoon te zien en te behandelen. Iemand met een persoonlijke drijfveer en voorkeuren. Zo kon ze professioneel handelen wanneer dat nodig was, maar ook echt luisteren naar de zorgen van een patiënt.
De meeste patiënten op onze afdeling verblijven daar voor een langere periode, maar soms gebeurt het dat zij zich daartegen verzetten. Het team in mijn begintijd kon daar soms geïrriteerd op reageren, maar Hilde kwam juist voor deze patiënten op. Ze legde uit dat deze mensen hun zelfredzaamheid verliezen en steeds meer afhankelijk worden. Als je het zo bekijkt, is het helemaal niet gek dat een patiënt daar moeite mee heeft.
Hilde herinnerde ons eraan om niet te verharden als verpleegkundige, dat we niet aan het leed van patiënten moesten wennen. In plaats daarvan leerde ze ons als team om telkens weer vanuit de kwetsbare mens te denken, die bij ons op de afdeling ligt. Haar handelen en lessen inspireren me nog steeds en hebben me gevormd tot de verpleegkundige die ik nu ben. Ik hoop dat elke nieuwe verpleegkundige een Hilde ontmoet.
