Ik ben net terug van drie maanden werken als algemeen verpleegkundige op de afdeling long/cardiologie in het ziekenhuis op Curaçao. Vlak voor het einde leek het er even op dat ik er langer aan de slag zou gaan. Maar tijdens het solliciteren bleek niets te zijn wat het lijkt.
Waar ik het eiland in mijn eerste weken nog vervloekte, ben ik gaandeweg stiekem verliefd geworden en heeft Curaçao oprecht een plekje in mijn hart gekregen. Wat ben ik dankbaar dat ik deze kans heb gekregen en de zorg op dit eiland heb mogen ervaren. Ik had het niet willen missen. Een paar weken voor mijn avontuur zou eindigen, voelde ik dat ik nog niet klaar was om terug te keren naar ons kikkerlandje. Waarom zou ik eigenlijk teruggaan als er nog zoveel te ontdekken was?
Via via hoorde ik over mogelijke vacatures op het eiland. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en ben verschillende zorginstellingen gaan benaderen. Ontzettend spannend, omdat ik niet wist hoe mijn werkgever in Nederland erop zou gaan reageren. Toch stuurde ik sollicitaties naar onder andere een ziekenhuis, hospice, verpleeghuis en de thuiszorg. Dit zou me niet alleen extra tijd op dit tropische eiland opleveren, het zou me ook een kijkje achter de schermen geven in de verschillende zorgomgevingen.
Solliciteren gaat niet zo makkelijk
Dat solliciteren in het buitenland net even wat anders is en nog niet zo makkelijk was als ik dacht, werd al gauw duidelijk. Ik werd meerdere keren afgewezen en in andere gevallen liet een antwoord lang op zich wachten. Vacatures waren soms al vervuld of het was niet mogelijk om me aan te nemen vanwege de werkvergunning die je nodig hebt. Van mijn teamleider hoorde ik dat er een personeelstekort was en dat ze me langer op de afdeling wilden houden, maar van HR hoorde ik juist iets anders. Zij vertelden me keer op keer dat ze net nieuw personeel hadden aangenomen en ze me teleur moesten stellen.
Mijn laatste hoop was gevestigd op een baan in het verpleeghuis en guess what? Ik mocht op gesprek komen! Veel tijd om me voor te bereiden had ik niet, want ik mocht de dacht erna al langskomen. Ik was nog nooit in dit verpleeghuis geweest, dus ik had geen idee waar ik terecht zou gaan komen. Daar zat ik dan, met klamme handjes, in een oud gebouw te wachten op mijn gesprek. Het was alsof ik een reis terug in de tijd had gemaakt, waarbij ik me nu echt even in het buitenland waande. Het gebouw had op sommige plekken geen dak meer en airconditioning was er al helemaal niet. Doordat de buitenruimte vol in de zon stond, werd het er flink warm. Bewoners lagen met zo’n vier tot zes mensen op een kamer, dus privacy was ook ver te zoeken. In Nederland zou je dit niet meer zien. Terwijl ik daar zat te wachten, waren er veel nieuwsgierige ogen op mij gericht.
Het perfecte aanbod
Tijdens het gesprek bleek al gauw dat niets is was het lijkt. De sollicitatie kreeg plots een hele andere wending, toen ze me onverwachts een aanbod deden dat ik niet kon weigeren. Een baan als ‘hoofd zorg’ waarbij ik de kans kreeg om mijn managementskills te ontwikkelen én nog langer van het eilandleven te genieten. Het klonk perfect. Ietwat overvallen door dit baanaanbod bleef ik even stil, waarbij diep van binnen de paniek toesloeg. Heb ik wel voldoende competenties voor deze functie? En ligt hier wel mijn hart als verpleegkundige?
Ik ging een tweede gesprek aan, maar ook toen bleek de vork weer anders in de steel te zitten. Het aanbod zou ineens niet voor maar twee maanden zijn, zoals we hadden besproken, maar voor een half jaar. Dat zou betekenen dat ik mijn leventje in Nederland voor langere tijd achter me zou moeten laten en dat ik me hier voorlopig op het eiland zou moeten settelen.
Een laatste poging
Na veel wikken en wegen besloot ik toch om deze kans aan me voorbij te laten gaan. Ik heb nog een dappere poging gewaagd in het ziekenhuis waar ik deze drie maanden werkte. Ondanks de eerdere afwijzingen, solliciteerde ik nog een laatste keer. Om het dit keer nog wat extra kracht bij te zetten, gaf mijn collega de tip om met mijn uitgeprinte CV en motivatiebrief bij HR langs te lopen.
Daar stond ik dan, vol zelfvertrouwen met mijn documenten in de hand, in de deuropening van het kantoor van HR. “Daar ben ik weer!”, riep ik mijn collega toe. Ze moest lachen, maar zei ook wederom geen vacature te hebben. Mijn CV en motivatiebrief nam ze wel aan, en we spraken af dat ze het intern nog eens zou overleggen.
Solliciteren in het buitenland heeft me geleerd dat geduld een schone zaak is en je vaak een lange adem moet hebben. Net toen ik na al die dappere pogingen met een knoop in mijn maag besloot om dan maar terug te gaan naar Nederland, kreeg ik een dag voor vertrek alsnog de uitnodiging voor een sollicitatiegesprek voor de baan die ik al die tijd zo graag wilde hebben. Wat baalde ik! Mijn hart brak, had ik nu toch maar een langere adem gehad. Maar toch ben ik ook blij om weer terug in Nederland te zijn. Het eiland loopt niet weg en ik ga er later ongetwijfeld weer aan de slag.
