Heel jong leerden ze elkaar kennen, waren ze samen het avontuur aangegaan. Ze hadden, nu terugkijkend, een mooi leven opgebouwd. Na verkering, was er getrouwd en daarna kwamen de kinderen. Samen bouwden ze prachtige kermissen op uit het niets. Toen er in Nederland minder geld binnenkwam, besloten ze uit te wijken naar Duitsland en Tsjechië. De kinderen werden volwassen en kregen belangstelling voor het bedrijf van hun ouders. Ze staken al hun tijd erin, dag en nacht werkten ze, want er viel altijd wel geld te verdienen.
Een tijdje terug mocht ik kennis maken met een leuk echtpaar. Beiden net eind 80, maar erg vitaal voor hun leeftijd. Hun kinderen hadden het hele appartement verbouwd. Ondanks dat het huur was, hadden hun ouders het wel verdiend: een mooi plekje met de zorg bij de hand. In eerste instantie hadden ze dat trouwens amper nodig, want zo vitaal als ze zijn, gaat dat ook op voor hun zelfstandigheid.
Balans kwijt
Maar nu ben ik er om de SP-katheter te vervangen. Meteen als ik binnenkom, merk ik dat er ineens een heel andere sfeer hangt. Zo ontspannen als ze eerst waren, zo gespannen zijn ze nu. Zij erg zenuwachtig en hij zo stil. De ooit zo vanzelfsprekende natuurlijke balans was ineens weg.
Babbelen
Met een vreemd onderbuikgevoel verlaat ik het appartement. Niet vanwege de katheter, maar vanwege die spanning die ik niet eerder heb gemerkt. “Ach, ze wonen er net en ze moeten hun draai nog vinden,” praat ik mezelf toe. Maar dan… Meneer valt, met een lelijke hoofdwond tot gevolg. Vijf hechtingen later is er neurologisch gezien niks aan de hand. Dagelijkse wondzorg wordt aan de huidige zorg toevertrouwd. Nog geen dag later, komt mevrouw terug met een wond op haar hand en hechtpleisters. Verhuizing of niet, maar gedrag dat ineens zo verandert, vallen en onverklaarbare stootwonden? Toch tijd om even te gaan babbelen…
Bakje troost
Na de zorg loop ik spontaan het appartement binnen en huilend valt mevrouw me in de armen. Dus na het troosten en het koffie zetten, hebben we een kort gesprekje. Dan merk ik dat ik vertrouwen win en daarmee komt als vanzelf het verhaal over hun leven. Tussendoor vat ik met regelmaat haar verhaal samen. En dan ineens gaat er bij mij een lampje branden. Mevrouw is speciaal vanwege haar zorgen, maar vooral uit liefde voor haar man hier komen wonen. Niet voor zichtzelf. Uit angst dat hem iets overkomt, doen ze dan ook alles samen, terwijl ze in het verleden veel apart deden door het werk.
En ze leefden nog…
Het doel is simpel, maar de weg is lang. En toch keert na een periode van wennen in het nieuwe huis, stapje voor stapje, de rust terug. Net als het geluk. Eind goed al goed, toch?
