Als zorgverlener werk je dag in, dag uit met mensen. We maken veel mee en worden vaak geraakt. Het is dan ook niet gek dat we soms terugdenken aan een situatie of persoon die veel indruk op ons heeft gemaakt. Bij wijkverpleegkundige Ineke is dat Joke: de oud-collega van haar moeder, een voormalig zorgverlener met hoge eisen. Ook toen ze zelf borstkanker kreeg. Ze vertelt erover in deze zorg blog.
Ik was net de opleiding tot verpleegkundige 4 gestart in de wijkverpleging toen Joke bij ons in de zorg kwam. Een jonge vrouw met twee kleine kinderen, die zelf ook voor ons bedrijf had gewerkt. Samen met mijn moeder heeft ze heel wat nachtdiensten gedraaid.
Twee voorwaarden
Joke had borstkanker, maar wilde zichzelf zolang het kon nog verzorgen. Het was immers gek om zorg in te schakelen, terwijl ze zelf verzorgende was. Maar op een gegeven moment ging het niet meer. Door de chemokuren was ze verzwakt, de energie was weg. Bovendien kreeg ze medicatie via een Port-A-Cath en was dit gaan ontsteken, met een grote wond als gevolg. Haar man vond te zorg te specialistisch. Met pijn in het hart besloot ze daarom om wijkverpleging aan te vragen.
Ze woonde vlak naast het woonzorgcentrum waar ze zelf, samen met mijn moeder, gewerkt had. Wij bleken de enige organisatie te zijn die op haar adres wijkverpleging regelde. Ze besloot ons in te schakelen onder twee voorwaarden: ze wilde niet dat een oud-collega haar wond kwam verzorgen en zag ook liever geen leerlingen.
Zenuwen
Ik was net een half jaar bezig met de opleiding tot verpleegkundige toen mijn werkbegeleider me meenam naar Joke. Ik kende haar voorwaarde, dus vond ik het erg spannend om mee te gaan. Met knikkende knieën kwam ik binnen en stelde ik me voor. Toen ze mijn achternaam hoorde, kreeg ik een glimlach. Ze vertelde dat ze altijd met veel plezier met mijn moeder had gewerkt. Vervolgens gaf ze aan dat ik wel mee mocht kijken, maar de wond niet zelf mocht verzorgen.
Die wens zorgde een week later voor problemen. Er waren een aantal ziekmeldingen, dus mocht ik zelfstandig op route de wijk in. Omdat ik die dag alleen werkte met collega’s die een niveau 2 diploma hadden, moest ik ook naar Joke. Meteen bij binnenkomst bood ik mijn excuses aan en vertelde ik haar wat de situatie was. Ze reageerde heel begripvol en zei dat ik mee mocht naar boven.
Een duwtje in de rug
Ik herinner me nog zo goed dat ik heel zenuwachtig was, maar tegelijkertijd ook vastbesloten om dit niet aan haar te laten merken. Bij het verwijderen van het oude verband trilde ik een klein beetje, waarop Joke me meteen geruststelde en aangaf dat we het samen deden. Dat kleine duwtje in de rug gaf me het zelfvertrouwen om haar wond te spoelen en het opnieuw te verbinden.
Ondertussen hebben we veel gepraat. Joke vertelde deelde vooral wat borstkanker met haar emoties deed. Ze vond het verschrikkelijk moeilijk om haar man en kinderen achter te moeten laten. Ik zie ze nog in de woonkamer staan, die blonde mannetjes van 6 en 8 jaar oud. Ook bij mij ging dit door merg en been.
Nadat de wond verzorgd was, glimlachte Joke naar me. Ze vertelde dat ik de zorg erg netjes en goed had uitgevoerd. Oh, wat groeide ik op dat moment. Ik vond haar mening zo waardevol, dat ik hier nog altijd aan terugdenk. Twee maanden later overleed Joke. Het raakte me enorm. Tot op de dag van vandaag ben ik erg dankbaar voor haar begrip en lieve feedback. Mede door deze ervaring ben ik nu de verpleegkundige die ik ben.
