Het begrip naoberschap zal voor sommigen misschien geen belletje doen rinkelen, denkt wijkverpleegkundige Marieke. Maar collega’s in De Achterhoek zullen het zeker herkennen. Laatst zag ze deze mooie vorm van aandacht voor elkaar weer tot leven komen. Ze schrijft erover.
Vanouds was dit een heel ruime vorm van burenhulp, die onontbeerlijk was voor de bewoners van boerderijen en dorpen, die niet konden rekenen op goede openbare voorzieningen. Iedere naober heeft een zogenaamde noaberplicht, om andere naobers met raad en daad bij te staan.
Compassie in een individualistische maatschappij
Bepaalde tradities zien we hier in onze omgeving, de Achterhoek, nog zeker terug. Het plaatsen van een meiboom bijvoorbeeld, wanneer er tijdens het bouwen van een huis het hoogste punt bereikt is. Of het regelen van een rouwkrans namens de buurt wanneer een directe buur is overleden. Persoonlijk vind ik dit een mooie gedachte, in deze steeds individualistischer wordende maatschappij. Het laat een stukje betrokkenheid en compassie naar elkaar toe zien.
Onlangs kwam ik een mooi voorbeeld tegen in de wijk. Ik ben wijkverpleegkundige van een echtpaar dat al sinds hun trouwdag in een arbeiderswijk woont. Ze zijn beiden behoorlijk op leeftijd en vanuit ons wijkteam leveren wij alle persoonlijke zorg en verpleging die ze nodig hebben.
De vraag in hoeverre zelfstandig thuis blijven wonen nog haalbaar is, is op een gegeven moment onvermijdelijk. Hoe gaan we verder als beiden meer achteruit zouden gaan? Acties worden uitgezet en uiteindelijk wordt er een WLZ-aanvraag gedaan. En wat een geluk! Er komt een woonruimte voor echtparen vrij in de lokale zorginstelling.
De buren slaan de handen ineen
Een prachtige kans voor dit stel, maar er komen ook uitdagingen bij kijken. Er moet namelijk veel geregeld worden, maar er is niemand die dit op kan pakken. Helaas heeft dit echtpaar bijna geen netwerk meer. Er is geen contact meer met de kinderen. Ze spreken alleen een verre nicht nog af en toe, maar die is zelf ook overbelast.
Voorzichtige pogingen om contact met de familie te herstellen, zijn in het verleden al door alle betrokkenen afgewezen. En helaas heeft het stel ook niet het inzicht om zelf de regie te pakken en dit praktische probleem op te lossen. Maar dan komen de buren in actie.
Ze nemen alle praktische zaken uit handen. Er is iemand met een busje en aanhanger zodat de spulletjes verhuisd kunnen worden. Een andere buur biedt aan om de kleding uit te zoeken en in te pakken. Weer een ander bekommert zich over hun meubeltjes en nog een maakt met wat plantjes hun nieuwe woning wat gezelliger. De koelkast wordt gevuld met lekkernijen.
Binnen no-time was het geregeld. Wauw, wat is het mooi om te zien hoe de buren hier de verantwoordelijkheid oppakken. De medemenselijkheid is hartverwarmend. Elkaar helpen en aandacht geven maakt de wereld een stukje mooier. En mijn hart maakt even een sprongetje.
