“Hoi collega, ik heb helaas slecht nieuws. Mevrouw W. is vannacht overleden.” Mijn ogen beginnen te tranen, de tijd lijkt even stil te staan en mijn hart zit in mijn keel. Ik schrik, het is haar gelukt. Ze is er niet meer. Het is voor mij de eerste gelukte suïcidepoging van een cliënt tijdens mijn kersverse carrière in de zorg. En dat heeft impact.
Acht maanden mocht ik je maar liefst kennen. En ik heb je ook echt leren kennen. Jij durfde je open te stellen voor mij en ook ik stelde me weleens kwetsbaar op in bijzijn van jou. Waar we in het begin nog wat aan het aftasten waren wat we nu precies voor elkaar konden betekenen, hebben wij samen uiteindelijk onvergetelijke momenten beleefd. Lachen, huilen, vloeken, alles is voorbijgekomen in de tijd dat ik jou heb mogen ondersteunen.
Jij sterke, krachtige vrouw
Jij bent dan ook een persoon die ik nooit zal vergeten. Vanaf de eerste dag maakte je veel indruk op me. Je begon jouw levensverhaal te vertellen en jeetje, wat een hoeveelheid shit heb jij toch over je heen gekregen. En hoe sterk dat je daar bent uitgekomen en ermee omging, ook al voelde jij je niet altijd even sterk. Ik bleef het maar herhalen, elke keer weer, jij sterke krachtige vrouw. Alle trauma’s en vreselijke gebeurtenissen uit het verleden droeg jij echter elke seconde van elke dag met je mee en dat werd je te zwaar. Jouw rugzakje vulde zich steeds maar weer en het werd te veel voor jou. Veel te veel.
Suïcidale gedachten kwamen steeds vaker in jou op. Je besprak ze open en eerlijk met mij, want daar hield je zo van. Openheid en eerlijkheid. Tranen vlogen zonder enige schaamte in het rond en de wanhoop nam het langzamerhand over van jou. Ik vond het lastig, maar ook fijn dat we dit open konden bespreken. En dat ik er op die momenten dan even voor je kon zijn, al was het alleen maar dat luisterend oor wat je nodig had.
Game Over
Tot het moment kwam dat je ook bij mij aangaf dat ik niks meer voor je kon betekenen. Het voelde alsof mijn hart in tienduizend kleine stukjes brak. Door al jouw onrustige, akelige gedachten in jouw hoofd voelde het als een game over voor jou. Of je dit nu wilde of niet. Je kon gewoon niet meer, je was op. En ook ik zag dat elke dag weer terug aan jou als ik bij je op bezoek kwam. De somberheid leek steeds meer van je te winnen. Eten en drinken, voldoende slaap, goede zelfzorg. Het maakte jou allemaal niet meer uit. Het had allemaal geen nut meer.
Zes dagen na ons laatste contact was daar dan ook het appje van mijn collega. “Ik heb helaas slecht nieuws. Mw. W. is vannacht overleden.” Ik schrik. De tranen prikken in mijn ogen, mijn hart zit in mijn keel en even lijkt de wereld stil te staan. Het is haar gelukt, ze is er niet meer. Ik ben ervan ontdaan en het doet me veel. Maar ergens in mijn achterhoofd klinkt tegelijkertijd het stemmetje dat je wellicht nu eindelijk jouw rust hebt gevonden. Jouw welverdiende rust. Rust zacht, mevrouw W.
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113
