Het is inmiddels alweer anderhalf jaar geleden dat het coronavirus ons land binnendrong. Gelukkig merken we langzaamaan dat we nu weer iets meer teruggaan naar de wereld hiervoor. Terug naar het oude normaal. Voorzichtig blik ik alvast terug op alles wat corona ons gekost én gegeven heeft.
Zoals voor zoveel mensen was het ook voor mij een enorm bewogen jaar, zowel persoonlijk als op werk. Ik realiseer me dat het vooral de kleine dingen zijn die echt bijzonder en belangrijk zijn, en dat ik deze zo enorm gemist heb. Dat het verlies van het vanzelfsprekende gevoelens van verdriet en onmacht kan geven.
Al mijmerend over ruim een jaar werken in de thuiszorg in coronatijd, vraag ik me af wat hiervan blijvend is. Ik denk dat deze periode ons zeker aan het denken heeft gezet en een stuk bewustwording heeft gecreëerd.
Hartverwarmende initiatieven
Toch heb ik naast al het verlies en verdriet ook gemerkt dat corona ons veel heeft gebracht en geleerd. Ik zag vele mooie, hartverwarmende initiatieven in mijn woonomgeving, maar ook tijdens mijn werk in de wijk. Het grote bord in het plantsoentje in de arbeiderswijk bijvoorbeeld, met hierop een hart onder de riem voor ons als zorgmedewerkers. Of het briefje in de brievenbus waarin een jong stel hun hulp voor hand- en spandiensten aanbood aan de kwetsbaren in de straat. Een bloemetje voor de vele oudere mensen die thuis zaten. De kerstkaartenactie van de ouderenbond.
Binnen onze thuiszorgorganisatie zagen we een enorme opmars van de ouderentablet, de Compaan. De zorg op afstand, door videobellen met de Compaan, bracht het stukje persoonlijke aandacht en ondersteuning. Bij eenzaamheid van vele ouderen in de wijk, bleek ook de Compaan mooie momenten op te leveren. Hier word ik blij van. Gelukkig is er in deze individualistisch wordende maatschappij ook nog aandacht en betrokkenheid voor zij die het nodig hebben.
Creatieve oplossingen
Ook als team zijn we gegroeid. Binnen onze teams zag ik hoe creatief we samen waren. Hoe inventief, door zorg goed te organiseren. We voelden vooral de onderlinge verbondenheid en saamhorigheid, op afstand, dat wel. Ook vele uitdagingen bewandelden ons pad. Maar voor elke uitdaging die we tegenkwamen, vonden we oplossingen. Met elkaar, voor elkaar en door elkaar.
Hoe konden we recht doen aan onze leerlingen en stagiaires, hoe kregen we routes opgevuld wanneer er een collega uitviel door een quarantaine? Hoe houd je als team de verbinding met elkaar, in tijden waarin je elkaar zo nodig hebt, en een omhelzing of een hand op je schouder tegen de richtlijnen ingaat? Hoe zorg je dat je op de been blijft wanneer je moe bent en je minder ruimte voelt om een paar dagen vrij te nemen? Veerkracht is het woord dat nu in me opkomt. Het is een winst die uit een nare situatie is voortgekomen.
Nieuwe ontwikkelingen
In onze omgeving zijn ook ontzettend mooie initiatieven ontstaan. Zo werd een zorghotel in de omgeving omgebouwd tot coronahotel. Het is zo mooi om te zien dat er met verpleegkundigen en verzorgenden uit diverse organisaties samengewerkt is. Geen concurrentie, maar collega’s. Allemaal met hetzelfde doel voor ogen. Onbekenden die samen zo goed mogelijk zorg verlenen aan mensen die van corona herstellen, waar dat in de thuissituatie niet mogelijk was.
Gelukkig is ons coronahotel momenteel ‘overbodig’ en heeft het medio juni zijn deuren kunnen sluiten. Hopelijk blijvend. Maar wat ik zeker weet, is dat we elkaar beter zijn gaan vinden als professionals binnen verschillende organisaties. Dat zullen we ook hierna met ons meenemen.
