Vanuit mijn thuiszorgbureau was ik ingepland om in te vallen bij een ouder echtpaar waar ik nachtzorg moest gaan leveren: een waakdienst. Bij de overdracht kreeg ik alleen te horen dat het echtpaar het dossier maar moeizaam wilden afgeven aan de verzorgende/verpleegkundige. Dus ik moest, volgens mijn collega, echt op mijn strepen gaan staan om het dossier in te zien.
Die avond ging ik om 23.00 uur naar het echtpaar toe en belde aan. Meneer deed de deur in zijn pyjama open. Ik begroette hem vriendelijk en vroeg hoe het er mee was. Zijn reactie was vol verbazing. Hij vertelde me dat menig verpleegkundige binnenkomt, amper groet en direct vraagt naar het dossier. Zonder oogcontact en zonder te vragen hoe het er mee staat. Hij bood me direct het dossier aan om te lezen. Ik heb het dossier aangepakt, maar ben niet direct gaan lezen. Eerst heb ik hem zijn verhaal laten doen over hoe de dag was verlopen en wat hij van mij verwachtte die nacht. Ik heb kennis gemaakt met mevrouw die in bed lag en samen bespraken we kort hoe de nacht zou moeten verlopen. Pas toen ging ik in het dossier lezen om te checken of ik alle informatie had gekregen en welke medische zaken voor mij van belang waren die nacht.
Waarom schrijf ik dit verhaal in deze blog? Wees je bewust dat iemand meer is dan een dossier. Natuurlijk hebben we een dossier nodig om ons werk te kunnen doen en om goed over te kunnen dragen aan elkaar. Maar achter het dossier zit een mens! Een mens die graag zelf gezien en gehoord wil worden als we tijd hebben, graag zelf wil vertellen hoe hij zich voelt en hoe hij de zorg wil hebben. En zeker in de individuele nachtzorg is daar tijd voor!
Natuurlijk heb ik zelf deze fout ook wel eens gemaakt. Maar ik probeer ook altijd mezelf een spiegel voor te houden en te leren van deze situaties. En wie weet schud ik met dit verhaal toch weer iemand wakker die ook wel eens, misschien door haast of automatisme, even de mens achter het dossier vergeet.
