Ik kan het me nog goed herinneren terwijl het alweer twintig jaar geleden is gebeurd. Ik had een leuk jurkje gekocht, mijn zusje ging trouwen en ik had er zin in. Twee dagen voor haar bruiloft moest ik nog een late dienst werken binnen een instelling voor verstandelijk gehandicapten op een leefgroep waar zes mannen woonden en waar geregeld agressie voor kwam.
En ja hoor! In die dienst werd ik aardig te pakken genomen en zat onder de krab- en bijtwonden op mijn armen. Het jurkje had ik tijdens de bruiloft van mijn zusje wel aan, maar met een vest eroverheen. Want wat vertel je “buitenstaanders” hoe je aan dergelijke verwondingen komt?
Vaak had ik wel een smoesje dat de kat van een vriendin me te pakken had gehad, maar daar trapt niet iedereen in.
Binnen ons team was er ook veel discussie over de mate van agressie die je wel of niet moest tolereren. Als personeel verleg je snel grenzen en vond ik het toen “bij mijn werk horen” dat ik er wel eens gehavend uit zag. Die (verstandelijk gehandicapte) bewoner kon er toch ook niets aan doen? Maar ik ben steeds meer gaan relativeren hoe ik als personeel met agressie om wil/kan gaan in mijn werk.
Ons team, en ook de psycholoog, kwamen hierover steeds meer in gesprek. Hulp zoeken buiten de instelling (wat eerst not-done was) via b.v. het Jacques Heykoop team bleek een verademing. Maar ook de discussie dat je soms bewoners moet sederen met medicatie om de agressie te kunnen hendelen was een eye-opener. Of, zoals we bij één bewoner deden – in overleg met diens familie – het gebit lieten trekken zodat wij geen bijtwonden meer opliepen.
Het bleven lastige beslissingen. En je neemt ze niet over één nacht ijs. Je neemt dergelijke beslissingen altijd met verschillende disciplines aan tafel. Als er maar over gesproken kan worden! Langere tijd was het heel normaal dat je alles pikte en slikte wat er gebeurde tijdens je dienst. Werd er geen hulp buiten de instelling gezocht omdat niemand de vuile was buiten wilde hangen. Maar die tijd is al lang voorbij. Gelukkig! Hoe gaan jullie om met agressie? En wie heeft er voorbeelden van misschien ook wel extreme beslissingen zoals tanden en kiezen laten trekken? Sta je daar achter? Word je gehoord binnen je instelling/ziekenhuis als het over agressie gaat?
