Dit verhaal is vanuit een cliëntenperspectief geschreven
Het ging een aantal dagen erg slecht met mij. Ik zag en dacht bizarre dingen, maar twijfelde of het echt was. Ik zette de radio vaak aan om dit voor mezelf te controleren. Wanneer ik bepaalde gedachten niet hoorde op de radio, wist ik bij mezelf: dit is niet echt, dit denk ik alleen maar. Zo toetste ik de realiteit voor mezelf en wist ik het zeker. Ik zit middenin een psychose.
Dat ik de realiteit ben verloren, komt denk ik vooral door het slechte slapen. Een paar dagen heb ik geen oog dicht gedaan. Echt verschrikkelijk. Dit voelde voor mij dan ook zeker als een voorteken.
Mijn hoofd liep ook vol met allerlei gedachten, teveel gedachten. Ik kwam op voor iedereen die dat zelf niet kon of wilde. Ik kan namelijk niet tegen onrecht en wil iedereen helpen.
Ik kon mezelf niet meer zijn
Ik voelde me tijdens mijn psychose heel erg benauwd. Dag in, dag uit. Ik had allerlei gedachten over de politie. Het voelde alsof ik verhoord werd en continu onder druk werd gezet. Alles wat ik deed of zei voelde fout. Ik dacht dat de politie mij oneerlijk vond, terwijl ik normaal gesproken altijd heel eerlijk ben. Dit voelde heel beklemmend. Ik kon niet mezelf zijn. Ik durfde dit niet.
Dat angstige gevoel was ook sterk aanwezig tijdens gesprekken met de begeleiding, door alle dingen die ik zag en hoorde. Ik zag mensen in en uit mijn appartement lopen, andere mensen verdwenen als stof in de lucht.
Ik durfde niet te antwoorden tijdens gesprekken, omdat ik dacht dat dit niet mocht van de politie in mijn hoofd. Ik zag een politieagent naast me op de bank zitten. Hij zat op mijn vingers te kijken, dacht ik. Hierdoor twijfelde ik enorm aan mezelf: wat mag ik wel en wat mag ik niet zeggen? Ik wist het echt even niet meer.
In gesprek met begeleiding
Na een tijdje voelde ik dat ik er echt over moest gaan praten. Ik hield het niet langer meer vol, zo in mijn eentje. Daarom vertelde ik mijn gedachten aan mijn persoonlijk begeleider en dankzij dat gesprek kwam ik gelukkig weer terug in de realiteit. Ik zag en hoorde wel meerdere mensen, maar ik kreeg alleen van haar antwoord. Daardoor wist ik dat alleen zij echt was.
Mijn persoonlijk begeleider gaf me ook vaak een fysieke boks. Hierdoor voelde ik letterlijk haar aanwezigheid, wat me enorm gerust stelde. Dit kon ik namelijk ook proberen met de mensen die ik zag, maar daar kreeg ik geen boks terug. Zo kon ik het onderscheid tussen echt en nep maken.
Tijdens een van de gesprekken vroeg ik aan mijn persoonlijk begeleider of er ook iemand anders in de ruimte aanwezig was. Toen ik hoorde dat dit niet zo was, voelde dit als een echte doorbraak voor mij. Door deze vraag te stellen en het gesprek aan te gaan, heb ik mijn psychose zelf ontdekt en kon ik snel herstellen.
Zelfvertrouwen teruggewonnen
Het ging een poosje superslecht met me, maar ik ben blij dat het achter de rug is. Nu zit ik er voor mijn gevoel beter bij dan ooit. Wel ben ik nog veel moe. Ik weet dat mijn psychose al mijn energie heeft verbruikt. Dit zal dan ook tijd nodig hebben.
Ik speel open kaart met de begeleiding over mijn gevoelens en gedachten. Ze weten alles van me en zijn echt mijn houvast. Zij hebben alles in goede banen geleid en hebben ervoor gezorgd dat ik de maatschappij weer in kan, durf en wil. De psychose brak me op, maar de begeleiding heeft me mijn zelfvertrouwen teruggegeven.
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als zzp’er of in vast dienstverband.
