Lees hier deel een: “Luister naar jezelf”
In de aanloopperiode naar zijn huidige functie als kwaliteitsverpleegkundige leerde Richard Jorna zijn eigen sterke én zwakke punten kennen. Zo weet hij teams op een creatieve manier te motiveren om bij te leren en houdt hij ze daarmee scherp.
“Intussen ben ik een specialist geworden in hoe ik mijn collega’s weer enthousiast krijg om te willen leren. En ik ben ook exclusief geworden: ik werk alleen nog maar met wie wil groeien, met wie zich wil ontwikkelen. Ik ga niet meer trekken aan een dood paard. Ik help de kartrekkers om zelf disfunctionerende samenwerkingspatronen te doorbreken. Daarmee borgen zij zelf professionaliteit en aantrekkelijke samenwerking ín het team.”
Richard legt uit: “Dertig procent van de mensen in een team zijn ‘kartrekkers’. Zij zijn gemotiveerd en dragen de verandering. Vijftig procent van de teamleden zijn minder zichtbaar. “Deze zorgverleners benader ik eerder een-op-een.”
Twintig procent van het team bestaat uit de ‘bliksemafleiders’. Zij zitten eerder in de weerstand op verandering en zijn niet ontvankelijk voor de inhoud. Richard focust zich daarom voornamelijk op de eerste twee groepen.
De juiste mensen op de juiste plek
Richard Jorna werkt als kwaliteitsverpleegkundige voor verschillende opdrachtgevers, waar hij voornamelijk via DNZ mee in contact komt. “Met DNZ heb ik een goede relatie: wij vullen elkaar goed aan. Zij beschikken over de juiste contacten en ingangen bij zorgorganisaties. Daardoor komen ze met opdrachten die goed bij me passen en waarbij ik met veel werkplezier resultaten kan boeken. Het is een kwestie van de juiste mensen op de juiste plek.”
Momenteel is hij werkzaam op de COVID-unit van een aantal samenwerkende zorginstellingen in Rotterdam. Daarbij zorgt hij voor positief-geteste patiënten met een PG- of VG-zorgvraag. “Het is zwaar werk”, vertelt Richard. “Vooral de omgang met de beschermingsmiddelen: handschoenen intapen, altijd een bril op, een haarnetje. Na de dienst ben ik gesloopt.”
Geen sprint maar een marathon
Het zwaarste aspect vindt hij het gebrek aan contact met de patiënten. “Als verpleegkundige ben je gewend mensen te voelen en aan te raken, nu werkt alles als ‘verdoofd’. De mensen zien je lach niet, het is een totaal gebrek aan echte communicatie. Napraten met collega’s is ontzettend belangrijk om toch nog feedback te kunnen krijgen.”
Des te belangrijker is het daarom om meer aandacht te geven aan debriefings, meent Richard. Ook drukt hij de zorgorganisaties graag op het hart goed op elkaar te letten. “Zet bijvoorbeeld buddy’s in die elkaar aanspreken, bijvoorbeeld op of je wel genoeg gedronken hebt. We beseffen met elkaar te weinig dat het geen sprint is maar een marathon. Een goede ‘decharge’ is echt van fundamenteel belang.”
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als zzp’er of in vast dienstverband.
