Als je een psychiatrische aandoening hebt, is werken vaak nog een hele klus. Alle (voor)oordelen die er nog steeds heersen over de ggz maken het niet makkelijker om een baan te vinden. De kansen op de banenmarkt voor ggz-cliënten zijn daardoor drastisch verminderd. Bijzonder genoeg geldt dit niet voor een van mijn cliënten, Dhr. F.
Dhr. F. is op zijn werk vanaf de allereerste dag open geweest over zijn psychiatrische stoornis, ondanks dat die openheid gepaard ging met bijkomende spanningen. Inmiddels vindt hij het fijner dan ooit om te werken. Hij vertelt nu zijn verhaal.
Eerlijk zijn over je ggz-achtergrond
Op mijn werk weten ze dat ik in behandeling ben bij de ggz. Natuurlijk was het in het begin wel spannend om dit met hen te delen, maar gelukkig kreeg ik ondersteuning van mijn ggz-begeleiding. Zo is mijn persoonlijk begeleider destijds mee naar het kantoor gegaan waar ik werk en hebben we met z’n drieën rond de tafel kunnen zitten om dit belangrijke onderwerp te bespreken.”
Het moment was daar, hoe moest ik toch vertellen dat ik in behandeling ben bij de ggz? Hoe vertel ik met de juiste woorden dat ik last heb van verschillende klachten die voortkomen uit mijn autisme en mijn angststoornis? Dagenlang heb ik hier voordat ik naar bed ging over gepiekerd, ik weet dat ik mezelf bang aan het maken was. Allerlei scenario’s vlogen door mijn hoofd.
Achteraf was het helemaal nergens voor nodig. Het gesprek verliep erg soepel. Er werd naar mij geluisterd. Aandachtig geluisterd. Mijn baas stond er direct voor open om te kijken naar mogelijkheden in plaats van problemen. Dit heeft mij erg geholpen en gaf me weer wat zelfvertrouwen!
Ook een crisissignaleringsplan op het werk
Een van de belangrijkste hulpmiddelen voor mij is mijn crisissignaleringsplan. Deze heb ik een tijdje terug nog doorgenomen met de begeleiding, om te kijken of deze nog actueel was. In dit plan staat per fase van spanning hoe ik me gedraag, wat ik voel, wat een ander voor me kan doen en wat ik zelf kan doen. Ik zie dit als een soort stoplicht: fase 0 is groen, dan gaat alles goed. Fase 3 is rood, dan bevind ik me in een crisissituatie. Het is dan natuurlijk voor iedereen belangrijk om te weten wat diegene voor mij kan doen zodat ik hier zo snel mogelijk uitkom. Daarom heb ik besloten om ook een crisissignaleringsplan op de werkvloer achter te laten en hier open over te zijn. Alle collega’s weten van dit plan en kunnen hierop inspelen.
Door open te zijn over mijn psychiatrische problemen gaan mijn werkdagen me een stuk beter af. Als mijn spanningen oplopen, attenderen collega’s me hier weleens op en weet ik dat ik even een rustmomentje moet inlassen. Samen met mijn collega’s de kans op een crisis verkleinen door eerlijkheid, daar doe ik het voor! Samen staan we sterker.
