Cliënt: ‘Hoe vertel ik de klas over mijn crisisopname?’
Spanning, onzekerheid en twijfels horen bij vrijwel elke opname op de crisisafdeling. De impact is nog groter als je pas zestien bent. Ineens ga je niet meer naar school en moet je afscheid nemen van je eigen veilige slaapkamer. In dit verhaal vertelt een jonge cliënt hoe zij dat heeft ervaren.
Drie weken geleden ben ik als 16-jarig meisje opgenomen op de crisisafdeling voor jeugd. Voor mij kwam dit heel onverwachts. Het ging thuis niet goed met me en ik wist dat ik het niet meer veilig kon houden op deze manier, maar ineens werd er doorgepakt. Ik werd uit mijn veilige omgeving, mijn thuis, gehaald. Ik werd opgenomen op een gesloten afdeling, terwijl ik nog gewoon naar school ging.
Dat ene meisje uit de klas
Van de ene op de andere dag was ik niet meer aanwezig op school en dat zorgde voor veel onzekerheid en spanningen. Wat zullen mijn klasgenootjes en andere vrienden wel niet van me denken? Hoe vertel ik hen wat er nu is gebeurd en dat ik hier opgenomen zit? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op wist. Ik ben in het verleden vaker weleens voor langere periode niet op school geweest. Zal ik dan voor altijd dat ene meisje blijven waarmee van alles mis is en die niet aanwezig is?
Samen met mijn mentor heb ik via videobellen verteld dat ik hier zit. Ik was zo ontzettend bang voor hun reacties. Angst voor alle roddels die zouden kunnen volgen. Maar gelukkig ging dat heel anders. Vanaf het moment dat ik het met iedereen deelde, kreeg ik alleen maar liefde en dat heeft me enorm goed gedaan. De kaartjes en lieve cadeautjes hebben me door deze opname heen geholpen. Samen stonden we sterk, ondanks de afstand.
Morgen mag ik gelukkig met ontslag. Voor mij een mooi moment om terug te blikken op het verloop van de opname. Ik dacht dat deze opname een paar dagen ging duren, maar uiteindelijk heb ik hier drie weken gezeten. In die drie weken heb ik mij steeds veiliger gevoeld, waardoor het nu zelfs een beetje aanvoelt als een veilige haven. De begeleiding was er wanneer ik het nodig had en ik wist dat zij altijd voor mij klaar zouden staan. Ook heb ik veel steun gehad aan de andere jongens en meiden die hier zitten.
Het is tijd om te gaan
Morgen is ‘de grote dag’, maar hoe moet het thuis dan verder? Dat vind ik enorm spannend, vooral omdat ik niet zo goed weet wat me allemaal te wachten staat. Zal het weer misgaan of houd ik het dit keer thuis wel goed vol? Om goed voorbereid naar huis te gaan, heb ik onder andere een crisissignaleringsplan gemaakt.
In dat plan heb ik samen met de begeleiding beschreven hoe het eruit ziet wanneer mijn spanning stijgt, wat ik hier zelf tegen kan doen en wat een ander zou kunnen doen. Dit plan wil ik morgen meteen met mama doornemen, zodat we allebei goed voorbereid deze nieuwe fase ingaan. Het geeft mij goede moed en een fijne houvast.
Tegelijkertijd weet ik dat het voor mij tijd is om weer naar huis te gaan. Die paar dagen hier werden weken, maar nu is het klaar. Het gaat veel beter met me, ik heb mooie stappen kunnen zetten. Aan de andere kant merk ik dat de negatieve gedachten en gedragingen van andere mensen hier, mij onderuit kunnen halen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling! Ik heb hard aan mezelf gewerkt en daar ben ik heel trots op. Morgen loop ik stralend de deur uit en roep dan: “Hopelijk niet tot ziens!”
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als zzp’er of in vast dienstverband.
