“Weinig begrip van werkgevers tijdens een zware zwangerschap”
Tijdens mijn zwangerschap heb ik last van complicaties, waardoor mijn werk als verpleegkundige in de thuiszorg steeds zwaarder wordt.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik last van complicaties, waardoor mijn werk als verpleegkundige in de thuiszorg steeds zwaarder wordt.
“Tijdens mijn eerste zwangerschap verloor ik een van mijn tweelingkindjes. Nog voor ik dat kon verwerken, werd ik door mijn werkgever ontslagen.”
Vier maanden zwangerschap- en bevallingsverlof vliegen vaak voorbij. Ineens komt het punt dat je weer moet gaan werken. En dat is altijd spannend.
Af en toe heb je een ‘vervelende’ patiënt: zo iemand met onaardig of claimend gedrag. Hoe irritant ook, hier zit altijd een reden achter.
Daar sta ik dan, mijn tweede week op het nieuwe werk. Al dagen voel ik me niet zo lekker: last van mijn rug, veel dorst, veel plassen en behoorlijke hoofdpijn. Met mijn begeleider heb ik het erover. “Als het morgen niet over is dan bel ik de huisarts”, zeg ik, terwijl ik zelf al wel…
“Als ik jou nou vijf euro geef, kan jij een joint voor me halen.” Ik lach, maar leg uit dat ik geen drugs ga regelen.
Stageperiodes zijn altijd spannend. Maar als op het laatste moment blijkt dat je stage gaat lopen op een corona-afdeling, is het helemaal even nagelbijten. Student Martijn ging de uitdaging aan en vertelt over zijn ervaringen.
Ik heb geen idee waar deze mensen vandaan komen en welke taal ze wel spreken. Via de huisartsassistente leer ik meer over het gezin. Ze zijn als vluchtelingen vanuit Somalië naar Nederland gekomen. Even ben ik stil.
Bij de opname van een patiënt bespreek je altijd de medische wensen. Zo zou je in geval van nood weten hoe ver je mag gaan, toch is daarin ook een grijs gebied. Ik vind het niet altijd makkelijk om zulke knopen door te hakken.
Ik zie mijn jonge collega worstelen en ik merk dat het me aangrijpt. Ik ga daarom het gesprek met haar aan en vertel over mijn ervaringen als beginnend verpleegkundige. Dat ook ik in het begin aan mezelf twijfelde.