Welkom op de ambulance: ‘Geen dag is hetzelfde’
Elke dag op de ambulance is anders. Deze begon met een schrijnende situatie, waarna we doorgingen naar een man in levensgevaar. Na een kop koffie op de post gaan onze pagers weer af.
Elke dag op de ambulance is anders. Deze begon met een schrijnende situatie, waarna we doorgingen naar een man in levensgevaar. Na een kop koffie op de post gaan onze pagers weer af.
We hebben onze koffie nog niet op of de eerste rit valt: een vrouw van 96 jaar is in huis gevallen en heeft een pijnlijke schouder. Ze al sinds gisteravond op de grond, de familie durft haar niet te verplaatsen.
“De liefde voor psychiatrie ontstond doordat situaties van bewoners met psychische problemen me aangrepen. Het lijden is erg groot en mijn kennis was zeer beperkt op dit gebied. Dat wilde ik veranderen.”
“Het Neurocentrum is echt het acute centrum en in die zorg ligt mijn hart. Zo vind ik het fantastisch om met het acute hersenhulp sein op zak op de SEH te staan en patiënten op te vangen in hun kritieke fase.”
In het verzorgingstehuis maak je ontzettend heftige en acute situaties mee, zie je de meest pijnlijke wonden, begeleid je stervenden in hun laatste uren en voer je complexe handelingen uit. Toch zie je dat beeld in de buitenwereld niet snel terug,
“Je leert hier heel goed naar de patiënt te kijken. De situatie van een patiënt kan razendsnel veranderen. Je moet daarom snel kunnen signaleren en een klinische blik hebben.”
“Ik heb vooral geleerd dat je moet genieten van het leven. Het kan opeens afgelopen zijn”, zegt Paulien (25). Ze werkt als verpleegkundige in een hospice van Stichting St. Annaklooster in Eindhoven.
“Je bent bezig met ouder en kind. Je moet je voorstellen, vaak worden de ouders onverwacht geconfronteerd met een vroeggeboorte. Hun leven staat even helemaal op de kop.”
“Als verpleegkundige op de IC had ik één of twee patiënten onder mijn hoede aan wie ik verpleegkundige zorg gaf. Nu heb ik zo’n acht patiënten en doe ik hetzelfde werk als een arts-assistent op de Intensive Care.”
Standaard vragen patiënten of ze littekens overhouden aan hun ongeluk, zeker als ze in hun gezicht verbrand zijn. Toch valt daar vooraf niets over te zeggen, vertelt een verpleegkundige van het brandwondencentrum.