Verbaasd kijk ik je aan. Je bent het echt aan het doen. Je eigen rouwkaart schrijven. Je eigen uitvaart regelen. Wekenlang werk je aan je eigen afscheid. Je verdeelt je sieraden onder je geliefden. En je vertelt je man zelfs welk pak hij aan moet bij de uitvaart.
Als medisch hulpverlener valt het mij op dat de meeste patiënten geen idee hebben wat voor mensen er op de ambulance werken. Regelmatig word ik gepromoveerd tot arts, maar ik heb toch echt een verpleegkundige achtergrond.
Je blik is vastberaden. ‘Ik ga ervoor, hoor. Ik ben hier echt nog niet klaar.’ Ik hoop met je mee. Al zie ik je steeds zieker worden, ik hoop zo dat je gelijk hebt. Dat jij die uitzondering bent, diegene die misschien toch beter wordt.
Verpleegkundige Yvonne werd toeschouwer van een liefdesrelatie binnen de zorgvilla waar ze werkt. Tijdens haar carrière zag ze: seksualiteit bij ouderen houdt niet op, maar een pure, prille liefde is zeldzaam.
De kanker is terug. De chemo is weer gestart en je bent ziek en verzwakt. Als ik je slaapkamer binnenkom glimlach je vermoeid naar me. ‘Daar ben je weer.’ Ik zie de tranen in je ogen glinsteren en ook ik voel een brok in mijn keel.
Zodra ik op mijn scherm kijk verdwijnt alle vermoeidheid die ik een minuut geleden nog voelde uit mijn lijf. Ik spring op en voel de adrenaline stromen. Een oproep voor een reanimatie.
Wonen in een klein dorp is niet voor iedereen prettig. De sociale controle is groot en als je niet past binnen de norm die gehanteerd wordt, val je er buiten. De betrokkenheid met elkaar is aan de andere kant ook groot.
Een paar weken geleden liep ik met mijn moeder voor het eerst in het UMCU. Niet omdat we gingen kijken op welke afdeling ik stage ga lopen, nee omdat ik over een paar weken zelf word geopereerd.
Na alle drukte van het bevrijdingsfestival op 5 mei begin ik maandagochtend weer met een ochtenddienst. Ik heb er al een aantal cliënten op zitten en ga nu naar een 83-jarige man toe die graag zelfstandig blijft wonen.
Als mevrouw me de telefoon laat zien, zie ik direct waar het mis is gegaan. Het is niet de telefoon die ze me geeft, maar de afstandsbediening van de televisie. Bijna nijdig drukt ze op een van de knopjes: “Zo raar, hij doet helemaal niks!”