Blijf altijd je gevoel volgen
Of je nu starter bent of al wat jaartjes werkervaring hebt, als verpleegkundige kom je ongetwijfeld ook in situaties terecht die je onbekend zijn. Het kan dan lastig zijn om te weten hoe je het beste kan handelen. Door dicht bij je gevoel te blijven, kom je vaak al heel ver.
Een aantal jaar geleden werkte ik op een IC-afdeling. Mijn late dienst begint zoals altijd met een kopje thee. Die avond werk ik met alleen maar mannelijke collega’s. In de zorg is er vaak een schaarste aan mannen, maar deze avond zijn ze goed vertegenwoordigd.
Een onrustige cliënt
Ik werk nog niet zo lang op deze afdeling en krijg daardoor geen cliënten met het hoogste zorgniveau. Nadat we de cliënten hebben onderverdeeld, word ik toch gevraagd om te ruilen. Er zit een dame in de separatieruimte (die waren er toen nog) en zij wil niet in contact komen met de mannelijke verpleegkundigen die aan het werk zijn. Het resultaat: een hoop geschreeuw.
Als enige vrouw van dienst ga ik bij haar langs. Ik stel me aan de cliënte voor en vraag of ik haar mag helpen, zodat we samen terug naar de afdeling kunnen. Het lukt me om haar aan te kleden, waarna we samen naar haar kamer vertrekken. Die avond begeleid ik haar ‘hand in hand’, wat inhoudt dat ik de hele dienst bij haar in de buurt moet blijven.
We zitten op haar kamer en ik vraag haar of ze even op bed wil rusten, maar ze schudt haar hoofd. Heeft ze dan misschien behoefte aan wat tijd alleen? Met de deur op een kier, kan ik op de gang wachten. Maar ook dat wil ze niet. Zo zitten we een tijdje in stilte naast elkaar. Dan vraag ik of ze behoefte heeft aan afleiding, ik kan wel wat vertellen. Ze knikt.
Haar vertrouwen winnen
Ik begin te vertellen over mezelf. Wanneer ik het over mijn hond heb, zie ik dat haar gezicht oplicht. “Ik heb ook een hond”, zegt ze zacht. Dit kleine herkenningspunt zorgt dat we langzaam aan de praat raken. We praten samen over alle leuke dingen die we met onze honden meemaken. Ik merk dat ik haar vertrouwen heb gewonnen.
Dit gesprekje zorgt ervoor dat ze met mij van haar kamer af durft. We gaan samen wat eten in de woonkamer. De rest van de avond verloopt rustig, het contact tussen mij en deze cliënte is goed. Er wordt zelfs regelmatig gelachen om de gekke huisdierverhalen.
Deze situatie was voor mij echt een eyeopener. Ik stond nog aan het begin van mijn carrière als verpleegkundige en wist nog niet altijd hoe ik moest handelen. Bij deze cliënte heb ik mijn gevoel gevolgd en dat heeft heel goed uitgepakt. Dicht bij mijn gevoel blijven is daarom iets dat ik nog steeds doe. Na het eerste beeld dat je van iemand hebt, is het altijd goed om verder te blijven kijken.
