Werken in de zorg brengt veel onvergetelijke momenten met zich mee. Waarschijnlijk denk jij nu ook meteen aan een aantal specifieke voorbeelden voor jezelf. Of het nu gaat om die ene cliënt die je nooit zal vergeten of die bijzondere feestdag waarbij het gelukkige gevoel niet op kon, het zijn herkenbare ervaringen voor elke zorgverlener.
Vier jaar lang heb ik de opleiding tot HBO Verpleegkundige gevolgd. Bloed, zweet en tranen kwamen hierbij om de hoek kijken. Deadlines afmaken tot in de laatste uurtjes of soms colleges missen om dat ene essay maar te kunnen schrijven. De laatste twee jaar van de opleiding besloot ik het werken en leren te gaan combineren.
Een band opbouwen
Ik vervolgde mijn opleiding intern bij een geestelijke gezondheidszorg organisatie. Het laatste half jaar heb ik mogen werken binnen een ambulant team in de ggz. Cliënten wonen hier op zichzelf en hebben vaak ondersteuning nodig bij praktische zaken. Zo ook een van mijn eigen cliënten: dhr. V. Deze meneer lijdt aan een angststoornis waardoor spanningen soms erg hoog op kunnen lopen. Het dagelijks leven wordt hierdoor soms beperkt, alleen in een taxi stappen kan soms al te veel zijn.
Gelukkig kunnen wij hem de ondersteuning bieden die nodig is. De eerste maanden draaiden om het kennismaken met elkaar en het opbouwen van de vertrouwensband. Hierna ging het steeds beter. De cliënt kon aan zijn herstel werken en werd steeds zelfstandiger: het was zelfs tijd voor een overstap naar een ander, meer zelfstandig team.
Afscheid nemen hoort natuurlijk ook bij het werken in de zorg, maar iedereen doet dat op z’n eigen manier. We hadden het samen al vaker gehad over dat we eens een koffietje wilden gaan drinken op het terras, maar dat was er door de coronamaatregelen nog niet van gekomen. Gelukkig mogen de terrassen inmiddels weer open en kunnen we eindelijk ons momentje plannen.
Samen een bijzonder moment meemaken
Ik haal meneer thuis op en merk dat de spanningen nergens te bekennen zijn. Wat een goed teken! We stappen in de auto en de eerste verhalen worden meteen al gedeeld. Ik zie dat hij vanaf de eerste seconde echt geniet van dit uitje. Hij straalt van geluk. Op het terras zitten we heerlijk in het zonnetje onze koffie te drinken. Maar dan komt er een melding op mijn telefoon binnen: een ongelezen e-mail.
Mijn hart schiet in mijn keel. De tijd lijkt even stil te staan. Het verlossende woord staat in deze mail: ben ik na vier jaar ploeteren dan eindelijk afgestudeerd of heb ik toch een herkansing? Dhr. V. merkt meteen aan mij dat ik zenuwachtig word. Ik vertel dat ik het mailtje niet durf te openen en hij geeft me een peptalk. “Ach meis, doe maar gewoon. Nu zijn we toch al een feestje aan het vieren op het terras! Dat diploma heb je vast wel! Dan kunnen we daar weer samen op proosten.”
Ik lach om zijn opmerkingen en open dan toch het beslissende mailtje. En ja hoor, mijn afstudeeronderzoek is met een dikke voldoende goedgekeurd! Alle studiepunten zijn binnen, dus dat diploma heb ik in de pocket. Van blijdschap begin midden op het terras te huilen. Zelfs dhr. V. krijgt een brok in zijn keel en laat me weten hoe trots hij is. Een onvergetelijk moment om het afronden van de opleiding samen met mijn eigen cliënt te mogen vieren.
