Regelmatig vraagt iemand me ‘Jij bent toch verpleegkundige?’ Ik merk dat ik van deze vraag een beetje jeuk krijg. En dat niet alleen, er komt ook nog een opstijgende warmte bij die mijn wangen rood doet kleuren. Meestal antwoord ik met een voorzichtige, twijfelachtige ‘ja’. Maar ondertussen schieten allerlei gedachten door mijn hoofd. Welke vraag zou erop volgen? Weet ik daarop het antwoord? Ben ik eigenlijk wel een goede verpleegkundige? Wat als ik deze vraag een keer in mijn werk tegenkom, weet ik het antwoord dan wel? Kan ik dan wel goed handelen? Je merkt al, de onzekerheid speelt op.
Over het algemeen ben ik eigenlijk best zelfverzekerd in wat ik doe en weet ik van mezelf waar mijn kwaliteiten liggen. Toch merk ik bij die ietwat, voor mij, beladen vraag, dat dat zelfverzekerde gevoel een beetje verdwijnt. Doordat ik na mijn opleiding direct in de psychiatrie ben gaan werken, is mijn kennis over anatomie en het stuk klinisch redeneren wat weggezakt. Die zit trouwens vast nog wel ergens, maar toch mis ik die parate kennis. Je weet wel, in een situatie vrijwel meteen het oorzaak-gevolgverband inzien.
Van alles een beetje
Ik merk dat er ook op de werkvloer bepaalde verwachtingen zijn als ze horen dat je hbo-verpleegkundige bent. Logisch, want ik heb natuurlijk niet voor niks op school gezeten. Maar zoals ze vroeger specifiek voor een bepaalde tak van de zorg werden opgeleid, zo algemeen is de opleiding nu. Je krijgt van alles wel een beetje mee, maar het specialiseren in een bepaalde doelgroep of tak van de zorg, begint pas in het echte werkveld na je opleiding. Toch is de verwachting op de werkvloer dat als je komt werken, je weet wat je doet.
Extra druk
Als ZZP’er voel ik deze druk extra. Ik ben nu tenslotte zelf verantwoordelijk voor bijscholingen en het bekwaam blijven in verpleegtechnische handelingen. Maar hoe ga ik dat allemaal voor elkaar krijgen? En waar begin ik? Ik ben moeder van twee jonge kinderen, heb een huis schoon te houden en werk vierentwintig uur. Daarnaast heb ik natuurlijk ook nog een man en een sociaal leven. Op mijn vrije dagen is onze Floor thuis en heb ik dus niet de vrijheid om met regelmaat naar een cursusdag of congres te gaan. Daarbij kost (bijna) alles geld en moet ik daarin dus keuzes maken. Wat ook best lastig is, als je alles leuk en interessant vindt.
E-learnings
Onlangs stuitte ik op een handige website met diverse e-learnings voor de zorg. Er kwamen verschillende anatomische onderwerpen aan bod, maar ook verpleegtechnische handelingen, palliatieve zorg en dementie. Mijn eerste gedachte was: ‘dit is ideaal!’ Maar daarop volgde al snel de tweede gedachte: ‘hoe?’ Als ik overdag even een mailtje wil versturen, heb ik direct een kind aan mijn been hangen. En ’s avonds, als de kinderen in bed liggen, ben ik toch ook wel heel erg blij als ik even zit. Maar wat ik de laatste maanden heb geleerd, is om te denken in oplossingen en niet in problemen. Dus heb ik besloten dat ik vanaf volgende week ga bijscholen tussen de boterhammen door!
