Spreek jij je uit?
In jouw werk heb je dagelijks met mensen te maken. Dat is leuk, maar soms ook lastig. Soms gebeuren er dingen waar je zelf misschien een oordeel over hebt. Hoe vind je dan de balans tussen de persoon en de zorgverlener in je?
Dieren in de zorg
Daar waar je anders soms niet eens een reactie krijgt, kan een dementerende bewoner uit zichzelf een kat gaan kroelen of een hond gaan aaien. Ik moest even terugdenken aan twintig jaar geleden.
Snel handelen bij een herseninfarct
Hoe mooi zou het zijn als iedereen EHBO zou hebben. Wat zou het fijn zijn als we geen minuten verloren laten gaan doordat je weet wat je moet doen als iemand iets mankeert. EHBO-lessen op school mogen vaker gegeven worden.
Maak van leerling-verpleegkundigen geen kopietjes van jezelf
De ene begeleider haalde het goede in mij naar boven en leerde mij kijken en ontdekken hoe bepaalde zaken in elkaar zaten. Maar ik had er ook begeleiders tussen zitten die het liefst een kopie van zichzelf in de praktijk terugzagen.
Soms moet je een wereld om iemand heen bewust klein houden
Ik werkte op een afdeling waar zes mannen woonden met een verstandelijke beperking. Een kleine groep om het hanteerbaar te houden in verband met hun extreme uitingen van agressie.
Mijn eerste sollicitatiegesprek
Ik was bijna 18 en solliciteerde voor de Z-opleiding in een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Bij het gesprek zitten er vijf mannen tegenover mij. Met mijn kopje koffie ging ik al bibberend naar binnen.
De krab- en bijtwonden zaten op mijn armen…
Twee dagen voor de bruiloft van mijn zusje moest ik nog een late dienst werken. Mijn dienst was bij een instelling voor verstandelijk gehandicapten waar geregeld agressie voorkwam.
Mag je opgelucht zijn als iemand doodgaat?
Hij was al jaren aan het lijden. Alle handelingen deden hem pijn, de lach op zijn gezicht was weg. Als leerling durfde ik niet te zeggen dat ik eigenlijk ook wel een beetje opgelucht was dat hij uit zijn lijden verlost was.
Leugentje om bestwil
Ik wil graag een casus met jullie delen waarin ik terecht kwam. Vader en moeder hebben een licht verstandelijke beperking en hebben twee kinderen van 8 en 11 jaar van wie de oudste een vorm van autisme heeft.
Wat zeg je tegen iemand die doodgaat?
Ik bedacht me dat ’tot ziens’ geen juiste afscheidszin was. Het was namelijk wel duidelijk dat ik deze meneer niet weer zou treffen. Maar wat zeg ik dan wel? Poeh! Ik vond dat best lastig. Toen mijn dienst begon wist ik het nog niet.