In het verzorgingstehuis maak je ontzettend heftige en acute situaties mee, zie je de meest pijnlijke wonden, begeleid je stervenden in hun laatste uren en voer je complexe handelingen uit. Toch zie je dat beeld in de buitenwereld niet snel terug,
Dan ineens, wél een reactie! “Zuster, ik moet poepen,” zegt hij tegen me. De verzorgende en ik wisselen een blik uit en schieten een beetje in de lach. Dit was niet de reactie die we hadden verwacht!
Het is onmiskenbaar: deze man is aan het overlijden. Hij heeft een grauwe kleur, reutelt behoorlijk en heeft een spits gezicht. Door de medicatie is hij niet meer bij bewustzijn, maar toch zie ik hem vechten.