In het zorgleefplan staat vaak het doel dat wij, samen met de cliënt, zorgdragen voor een veilige en schone woonomgeving en dat de privacy gewaarborgd moet blijven. Maar lukt dat wel altijd?
Het is erg lastig om een goede middenweg te vinden tussen de privacy waarborgen en ongegeneerd binnenlopen alsof je je eigen huis binnenstapt. Want met netjes aankloppen en vervolgens binnenstormen, kan je wel denken dat je het goed doet, maar de kans voor de cliënt om dan nog “Nee, het komt mij nu niet uit,” te zeggen, is dan al vervlogen. En al helemaal wanneer de zuster lief “Goedemorgen!” zegt en de lichtschakelaar aanknipt.
Waarden en normen
De waarden en normen van cliënten kunnen enorm verschillen. Sommigen hebben graag de deur open naar de galerij, terwijl anderen juist het liefst alles op slot en gebarricadeerd met hun rollator hebben. Maar het grootste deel van onze cliënten hecht nog maar weinig waarde aan hun privacy. Althans, dat lijkt zo. En dat vind ik eigenlijk best jammer. Want ik wil niet in dezelfde ruimte zijn als iemand die zijn behoefte aan het doen is. Of bij iemand zijn die even lekker rustig aan het wakker worden is en dan vanuit de keuken moeten vragen wat ze op haar boterham wilt. Want ‘efficiënt’ is nu eenmaal my middle name. En door de tijdsdruk denken we dat we geen andere keuze hebben. Want de koffie en thee wordt nu eenmaal tussen negen en tien geschonken, ook al lig jij nog op bed. Of je hebt in de vroege morgen het geluk dat de stofzuiger van de schoonmaakster alweer in je oren staat te loeien wanneer je aan je ontbijt zit en eigenlijk rustig de krant wil lezen.
Netflixende cliënt
En dan, na een lange of een korte dag (omdat je nu eenmaal geen ochtendmens bent) komt de zuster je ook nog eens zeggen dat je naar bed moet of dat het voor haar handig is dat jij alvast op tijd in je pyjama zit. Maar medezusters, kom op nou, omdat wij thuis de hele avond in onze joggingbroek zitten te netflixen, betekent niet dat onze cliënten dat ook wel willen wanneer ze naar André Rieu kijken. Nou goed. Je snapt me denk ik wel. Gelukkig komen deze gebeurtenissen niet héél vaak voor, maar zijn ze wel erg belastend voor de cliënt. Daarom vind ik het belangrijk dat je je inleeft in de cliënt en zijn of haar waarden, normen en behoeftes respecteert. Blijf vragen stellen en als het echt niet anders kan, help iemand dan in overleg vast al in de pyjama.
