Hoe neem je afscheid als je niet lang meer te leven hebt, maar als je nog helemaal niet klaar bent om dood te gaan. Je voelt dat de dood nadert, je bijna inhaalt, maar je wil het leven niet laten. Het leven hier is veel te mooi, maar het lukt bijna niet meer om te blijven leven. De ziekte vordert en er is geen weg meer terug.
In de wijk krijgen wij steeds vaker te maken met palliatieve- en terminale zorgvragen, omdat steeds meer mensen thuis willen overlijden. Regelmatig bieden we een aantal maanden zorg en ondersteuning, die steeds intensiever wordt. Zo ook bij deze mevrouw.
Intense gesprekken over de dood
Nadat zij te horen had gekregen dat ze ernstig ziek was, kwamen wij bij haar in beeld. Ze kon moeilijk praten en er was een vermoeden van een CVA. Maar uit de hersenscan bleek dat ze tumoren had, in de vorm van metastasen. Na verder onderzoek bleken er ook meerdere borsttumoren en een longtumor te zijn. Mevrouw werd behandeld met chemotherapie, maar de ziekte bleef vorderen.
Wij hadden gesprekken met mevrouw, haar partner en hun zoon, die tijdelijk was ingetrokken om voor zijn moeder te zorgen. Het werden intense gesprekken over leven en dood, met een lach en een traan. Ze vertelde niet bang te zijn voor de dood, maar voor het achterlaten van de mensen om haar heen. De familie regelde de zorg voor mevrouw vooral met elkaar, maar kon op ons terug vallen als dit nodig was. En op een middag was dit nodig.
Steun aan elkaar
Het huis zat vol met familie. Mevrouw bloedde hevig en was in tranen. Zij vertelde het einde te voelen naderen, maar nog helemaal niet klaar te zijn met leven. Mijn collega en ik verzorgden mevrouw en probeerden het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Haar woorden hadden ons intens geraakt.
Ondertussen bleven de tranen over haar wangen lopen, mevrouw wist dat haar twee jonge kleinzoons naar huis zouden worden gebracht en voelde dat dit weleens het laatste moment samen kon zijn. Onverwachts waren wij bij dit zeer intieme moment, waarop mevrouw onbedaarlijk begon te huilen.
Ik voelde tranen opkomen en zag dat mijn collega daar ook mee worstelde. Met tranen in onze ogen verplaatsten we ons naar een andere ruimte. Gelukkig hadden we steun aan elkaar. Mevrouw heeft het goed aangevoeld. Ze overleed een paar uur later. Het is prettig dat ik dit zorgmoment heb kunnen delen en nabespreken met mijn collega die hetzelfde had meegemaakt.
