Roeping. Of niet?
Als je mij vraagt waar ik een hekel aan heb dan is de kans groot dat ik over mensen begin die zelf niet in de zorg werken. Van die mensen die er geen verstand van hebben, maar wel hun mening klaar hebben.
Als je mij vraagt waar ik een hekel aan heb dan is de kans groot dat ik over mensen begin die zelf niet in de zorg werken. Van die mensen die er geen verstand van hebben, maar wel hun mening klaar hebben.
In het verzorgingstehuis maak je ontzettend heftige en acute situaties mee, zie je de meest pijnlijke wonden, begeleid je stervenden in hun laatste uren en voer je complexe handelingen uit. Toch zie je dat beeld in de buitenwereld niet snel terug,
Iedereen heeft wel iemand waar je op een bepaalde manier tegenop kijkt, respect voor hebt. De manier waarop diegene zich presenteert, zijn of haar passie weet over te brengen of bereikt heeft in het leven. Een soort van bewondering.
Sommige ervaringen binnen de zorg kunnen breekpunten of keerpunten worden. Soms ligt het heel dicht bij elkaar. Nu, jaren later, ben ik blij met de opgedane ervaring. Toen had het ook het eind van mijn zorgcarrière kunnen zijn.
Onze bewoners vertellen over de eerste televisie, de kinderen die op zaterdag in de teil gewassen werden en met datzelfde water werd daarna de stal van de koeien schoongemaakt. Voor ons is deze tijd ondenkbaar.