Een zorgbaan combineren met je gezin is niet altijd makkelijk. Als hulpverlener ben je de hele dag voor mensen aan het zorgen en eenmaal thuis houdt dat niet op, daar draag je de zorg voor je familie. Met als gevaar dat je soms kan vergeten om ook aan jezelf te denken. Gelukkig krijg je vanuit het gezin ook veel liefde, wat je de energie geeft om die drukke dagen door te komen.
Al tien jaar werk ik als verpleegkundige en in al die tijd is mijn privéleven ook niet stil blijven staan. Er zijn twee kleine kinderen bij gekomen, een zoontje van nu bijna vier jaar en een dochtertje van een jaar oud. Voor ik zelf moeder werd zag ik collega’s soms zwoegen om de opvang altijd geregeld te krijgen. Een ingewikkelde zaak waarbij je regelmatig terugvalt op opa’s en oma’s, andere familieleden en vakantieopvang. Het was mij vaak een raadsel hoe zij alles voor elkaar kregen, want ik was al doodmoe na een dag werken.
De kinderwens van mijn partner en ik was zo groot, dat we er ondanks alle onzekerheden toch voor gingen. De kraamperiode is altijd heftig, maar onze jongste dochter slaapt inmiddels al wat beter. Fijn: de korte nachten gaan namelijk bijzonder slecht samen met de vroege ochtenddiensten waar je om vijf uur al je bed voor uit moet.
Geheugenverlies tijdens de kraamtijd
Het is dan ook niet gek dat ik in deze periode wat meer moeite heb om me te concentreren op mijn werk. Zaken die normaal vanzelf gaan, kan ik in de kraamtijd niet altijd meer onthouden. Zo ben ik bijvoorbeeld eens mijn observatie vergeten te noteren. In deze tijd twijfelde ik ook weleens aan mezelf en of ik wel geschikt ben om te werken als verpleegkundige. Inmiddels gaat het gelukkig een stuk beter, al is mijn geheugen nog altijd niet zo goed als het was voordat ik kinderen kreeg.
Het zal andere zorgverleners ongetwijfeld ook overkomen. Ik vang dat gat in mijn geheugen op door meer dingen op te schrijven. Waar het kan probeer ik bovendien om iets meer te vertragen en me op een taak tegelijk te richten, in plaats van tien dingen tegelijk. Toch is dit in ons vak niet altijd simpel, er gebeurt vaak een hoop. Van de dokter die vraagt om iets bij de familie van een patiënt na te vragen, tot het geven van medicatie aan een andere patiënt en dan moet je je ook nog haasten voor iemand die op tijd gewassen moet zijn voordat de kinesist langskomt. Oh, en je moet ook nog even die wond verbinden. En zoeken naar het verband, want je collega was vanmorgen zo druk dat ze vergeten is om de kast aan te vullen. Het is een wonder dat we ons hoofd niet verliezen.
De man van de verpleegkundige
Ook als partner van een verpleegkundige is het niet altijd simpel. Mijn man zorgt vaak alleen voor de kinderen. In de weekenden, op feestdagen en ’s avonds tijdens mijn late diensten. Tijdens mijn nachtdiensten hoop ik dat het thuis rustig blijft en hij een goede nachtrust heeft, want ook dan staat hij er alleen voor. Gelukkig is mijn bezorgdheid meestal nergens voor nodig en is het thuis rustig. Al is het ook al weleens voorgekomen dat ik na een nachtdienst de baby in mijn armen geduwd kreeg, met de boodschap dat het nu ‘mijn beurt’ was. Dan weet ik meteen dat ze die nacht amper geslapen heeft.
Al met al heb ik een fantastisch gezin dat ik niet zou kunnen missen. Om de twee weken heb ik een vrij weekend en geniet ik extra van onze tijd samen. Deze momenten zijn heilig voor me. Zo’n vrij weekend nemen we de tijd om samen heerlijk te ontbijten en echt samen door te brengen. Zo laad ik weer op voor een nieuwe week.
